ابن اشعث

ابن اَشْعَث ( ـ۸۵ق)
(عبدالرحمن بن محمد بن اشعث کِندی) از شخصیت های نظامی و سیاسی بنی امیّه. وی از نوادگان اشعث بن قیس بود. اشعث و فرزندانش ابتدا با خاندان حضرت علی (ع) روابط حسنه و نیکو داشتند اما این روابط به تدریج به سردی و سپس به دشمنی گرایید. حضور ابن اشعث در صحنۀ سیاست در جلسۀ پدر وی، محمّد بن اشعث، با عُبیدالله بن زیاد بود که عبدالرحمن پدر را از محل اختفای مسلم بن عقیل آگاه ساخت. او در این زمان همراه قبیله اش در معیت زبیریان بود. وی در اوایل سال ۶۷ ق به بصره مراجعت کرد، تا در جنگ علیه مختار به پدر خود کمک کند. قتل محمد بن اشعث و فرزندانش در این حادثه نفرت عبدالرحمن را نسبت به شیعیان برانگیخت و او درصدد انتقام برآمد. ابن اشعث پس از مرگ پدرش به رغم حضور برادران بزرگ تر، در سنّ ۲۷ سالگی رهبری قبیلۀ خود را به عهده گرفت. پس از به قدرت رسیدن مروان بن حکم، خلیفه اموی، وی که از بستگان حَجاج بود، از سوی او به حکومت سیستان منصوب شد. ولی چندی بعد با حجاج اختلاف پیدا کرد و علیه او شورید و کرمان و فارس را متصرف شد. سرانجام در جنگ با حجاج شکست خورد و خودکشی کرد.