ابن ابی ذئب

لغت نامه دهخدا

ابن ابی ذئب. [ اِ ن ُ اَ ذِءْب ْ ] ( اِخ ) ابوالحرث محمدبن عبدالرحمن بن المغیرةبن الحرث بن ابی ذئب قرشی عامری مدنی. یکی از مشاهیر ائمه فقه و حدیث. صاحب امام مالک. مولد بمدینه به سال 81 هَ.ق. وفات بکوفه در 159.

فرهنگ فارسی

یکی از مشاهیر ائمه فقه و حدیث مولد بمدینه

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] اِبْن ِ اَبی ذِئب ، ابوحارث ، محمد بن عبدالرحمان بن مغیرة بن حارث بن ابی ذئب (۸۰ -۱۵۹ق /۶۹۹ -۷۷۶م )، محدث ، فقیه و قاضی مدنی . وی از طائفة قریش بود و مادرش بُرَیْهَة بنت عبدالرحمان بن حارث بود.
به گفته ابن خلکان ابن ابی ذئب از جمله مشاهیر و راویان حدیث هم عصر مالک بن انس بود و بین آن دو الفت و مودت زیادی وجود داشت .
ابن خلکان ، وفیات الاعیان ، ج۴، ص۱۸۳، به کوشش احسان عباس ، بیروت ، ۱۹۶۸م .
از جمله ویژگی های ابن ابی ذئب این بود که روایات و احادیث را حفظ می کرد و کتاب و دفتر یادداشتی نداشت
ابن معین ، یحیی ، معرفة الرجال ، ج۲، ص۵۲، به کوشش محمد مطیع الحافظ، دمشق ، ۱۴۰۵ق /۱۹۸۵م.
او از فقهای شهر مدینه بود و در مسائل دینی فتوا می داد
ابن حبان ، محمد، الثقات ، ج۷، ص۳۹۰، حیدر آباد دکن ، ۱۴۰۱ق /۱۹۸۱م.
...

پیشنهاد کاربران

بپرس