ابن ابی حجه

[ویکی فقه] اِبْن ِ اَبی حِجّه ، ابوجعفر احمد بن محمد قیسی قرطبی معروف به ابن ابی حِجَّة (۵۶۲ -۶۴۳ق /۱۱۶۷- ۱۲۴۵م )، محدث ، قاری ، نحوی و قاضی اندلسی .
اگرچه بعضی از متأخرین ابوجعفر احمد بن محمد قیسی قرطبی را ابن حِجَّة نامیده اند اما با توجه به ثبت ابن ابّار و سیوطی از متقدمین و نیز حاجی خلیفه و مخلوف وی مشهور به ابن ابی حِجّة بوده است .
اساتید
وی قرآن و ادبیات عرب را در زادگاه خویش قرطبه فرا گرفت و نزد علمای آن دیار به استماع حدیث پرداخت . بزرگ ترین استاد وی در قرائت قرآن و روایات ابوالقاسم عبدالرحمان شرّاط قرطبی (د ۵۸۶ق /۱۱۹۰م ) است . او از ابوالولید هشام بن عبدالله حاکم (د ۶۰۳ق /۱۲۰۶م ) حدیث شنیده و اجازه گرفته است ، چنان که از خلف بن عبدالملک بن بشکوال (د ۵۷۸ق /۱۱۸۲م ) و ابوالعباس مجریطی و ابو محمد بن حَوْطِ الله (د ۶۱۲ق /۱۲۱۵م ) و دیگران نیز روایات اندکی شنیده است .
سرانجام
وی در قرطبه در صدر مدرسان قرائت قرآن و عربی قرار داشت و پس از سقوط قرطبه به دست مسیحیان ، ابن ابی حجة به اشبیلیه رفت و قاضی و خطیب آن شهر شد. وی هنگامی که قصد داشت از اشبیلیّه با کشتی به شهر سبته برود، خود و خانواده اش اسیر رومیان شدند و به مَیورقه (یا مَنورقه ) منتقل و با پرداخت فدیه آزاد شدند، اما ابن ابی حجة پس از ۳ روز در میورقه بر اثر شکنجه رومیان جان سپرد. بر طبق بعضی روایات وی بر روی دریا پیش از رسیدن به میورقه در زیر شکنجه کشته شده است .
آثار
...