ابن ابی الدم ابراهیم بن عبدالله

[ویکی نور] «ابن اَبِی الدَّم، شهاب الدین ابواسحاق ابراهیم بن عبدالله بن عبدالمنعم هَمْدانی حَمَوی»، مورّخ و قاضیِ شافعی اهل حماه (سوریه) (583-642ق1187/-1144م) بود. نسبت هَمْدانی وی مربوط به قبیله بزرگی به نام هَمْدان در یمن است. وی در صباوت به بغداد سفر کرد و به آموزش فقه و استماع حدیث پرداخت و از ابن سکینه حدیث شنید. در بغداد از الناصر لدین الله (خلافت 575-622ق1179/- 1225م) خلعت گرفت و چون به حماه برگشت، خلعت خلیفه به تن او بود. در مصر، دمشق و حماه حدیث می گفت و جزء غطریف تألیف ابواحمد محمد بن احمد بن غطریف (د 377ق987/م)، از احادیث قاضی ابوبکر طبری را تدریس می کرد.
وی در مذهب شافعی امام بود و در 622ق از سوی الملک الناصر صاحب حماه به قضاوت آن شهر گمارده شد. گفته اند که وی برای جلب رضایت المستعصم بالله، به تعیین ملک منصور حموی به حکومت مَیّافارقین، که پس از ملک مظفر (د 642ق1244/م) بی حاکم شده بود، به سفارت بغداد مأمور گشت و در راه بغداد در معرّه بیمار شد و به حماه بازگشت و در همانجا درگذشت. شهاب دشتی از ابن ابی الدّم روایت کرده و مُزَیْز تقی الدین ابومحمد ادریس، محدّث حَماه نیز از او استماع کرده است.
ابن ابی الدم شعر نیز نیکو می گفته است. آثار مهم او از این قرار است:
1- ادب القضاء یا الدرر المنظومات فی الاقضیة و الحکومات
2- فی التاریخ یا تاریخ ابن ابی الدم یا التاریخ الاسلامی
3- تاریخ مظفری (التاریخ الکبیر)