ابن ابی الحدید معتزلی

[ویکی فقه] اِبْن ِ اَبی الْحَدید، عزالدین ابوحامد عبدالحمید بن هبةالله بن محمد بن محمد بن محمد بن حسین بن ابی الحدید مداینی ، دانشمند، شاعر، ادیب ، فقیه شافعی و اصولی معتزلی (اوّل ذیحجه ۵۸۶ - ۶۵۶ق /۳۰ دسامبر ۱۱۹۰- ۱۲۵۸م ) می باشد.
وی در مداین دیده به جهان گشود و در همان شهر پرورش یافت . علم کلام و اصول آموخت . پدرش قاضی مداین بود.
تحصیلات
عزالدین در کودکی و به قولی در جوانی به بغداد رفت و در آن شهر در محضر علما و بزرگان مشهور بغداد که بیشتر آن ها شافعی مذهب بودند، به قرائت کتب و اندوختن دانش پرداخت و در محافل علمی و ادبی شرکت جست و به قول صاحب نسمة السحر ، معتزلی جاحظی شد.
ابوالفضل ابراهیم ، محمد، ج۱، ص۱۵، مقدمه بر شرح نهج البلاغة، (نک: ابن ابی الحدید در همین مآخذ).
در ۶۴۲ق /۱۲۴۴م در نخستین یورش های مغول به بغداد که سپاه عباسی به فرماندهی شرف الدین اقبال شرابی سپهسالار مستعصم بالله سپاه مغول را شکست داد، ابن ابی الحدید پیروزی سپاه بغداد را نتیجه تدبیر ابن علقمی دانست و قصیده ای در تهینت و ستایش وی سرود که ابیاتی از آن در شرح نهج البلاغه
ابن ابی الحدید، عبدالحمید، ج۸، ص۲۴۲-۲۴۳، شرح نهج البلاغه، به کوشش محمد ابوالفضل ابراهیم ، قاهره ، ۱۳۷۸-۱۳۸۴ق /۱۹۵۹- ۱۹۶۴م .
...