ابلق چشم

فرهنگ فارسی

( صفت ) کسی که چشمش سیاه و سفید باشد .

( ~. چَ ) [ ع - فا. ] (ص مر. ) کسی که چشمش سیاه و سفید باشد.

به پیش شاه خیالش کشیدم ابلق چشم/ بدان امید که آن شهسوار باز آید ( حافظ )