ابلق

ابلق ( عربی شده واژه پارسی ابلک[ ۱] ) یا پیسه یا دورنگ ( به انگلیسی: Pied, Piebald ) ، به جانوری می گویند که دارای دو رنگ سیاه و سفید باشد. از جمله جانورانی که دارای افراد ابلق هستند، می توان به گاو، اسب، گربه و انواع پرندگان اشاره کرد.
اسب های ابلق در واقع اسب های سیاهی هستند که یکی از چند الل ابلق شدن را در ژنوم خود دارند.

ابلق (فیلم). ابلق فیلمی ایرانی به کارگردانی نرگس آبیار و تهیه کنندگی محمدحسین قاسمی محصول سال ۱۳۹۹ است. [ ۱] [ ۲] بهرام رادان، الناز شاکردوست، هوتن شکیبا، گلاره عباسی، مهران احمدی و گیتی معینی از بازیگران این فیلم می باشند. [ ۳] [ ۴] این فیلم در سی و نهمین دوره جشنواره فیلم فجر حضور داشت و سیمرغ بلورین بهترین فیلم از نگاه تماشاگران را به دست آورد. این فیلم دومین همکاری آبیار با زوج هنری هوتن شکیبا و الناز شاکردوست پس از شبی که ماه کامل شد ( ۱۳۹۷ ) است.
راحله ( الناز شاکردوست ) به همراه همسرش علی ( هوتن شکیبا ) و دختر کوچکش در یکی از محله های حاشیه ای تهران زندگی می کنند. شوهر خواهر علی، جلال ( بهرام رادان ) فردی است که یک کسب و کار خانگی را برای خانم های محله ایجاد کرده است. او فردی هیز است و نگاه ناصوابی نسبت به راحله دارد. رفتارهای او و مزاحمت هایش برای راحله باعث می شود و حرف هایی پشت سر او در محل ایجاد شود و… [ ۵]
ایندپندنت بازی رادان را تمجید کرد. [ ۹]
• فاطمه قاسم پور: رئیس فراکسیون زنان مجلس در مورد فیلم ابلق نوشت: نگاه زنانه خانم آبیار به مسئله ⁧‫تأمین امنیت زنان‬⁩ و ارائه نقش صلح آفرین و آرامش بخش زن در این فیلم قابل تقدیر است. فیلم ⁧‫ابلق‬⁩ را در جمع فعالان حوزه رسانه دیدم؛ علاوه بر فرم مناسب روایت، نگاه زنانه خانم آبیار به مسئله ⁧‫تأمین امنیت زنان‬⁩ و ارائه نقش صلح آفرین و آرامش بخش زن در این فیلم قابل تقدیر است. ‏ تأمین امنیت زنان از اولویت های ماست، در این زمینه بیشتر خواهم نوشت. »[ ۱۰]
• هوشنگ گلمکانی: «نرگس آبیار باز هم گام بلند دیگری برداشته است؛ بلندتر از فیلم بلندپروازانه قبلی اش. ابلق فیلمی تکان دهنده و تأثیرگذار است با یک کارگردانی ماهرانه و پرزحمت و بازی های چشمگیر. هرچند که به دلایلی شخصی، من نفس را همچنان بیش تر دوست دارم. »[ ۱۱]
• مسعود فراستی: فیلم ابلق داستان ندارد و شخصی به شخصی نظر دارد و ظاهراً فیلم دربارهٔ جنبش اخیر مد شده در اروپا به نام «می تو» است اما در فیلم بیشتر «یو تو» است. اگر معنی و کارکرد دوربین روی دست در یک گزارش ملتهب در حال انجام خبری مثل جنگ نباشد، ادا و اطوار و بی معنی و غیرسینمایی است. دوربین روی دست برخلاف مدعیانش از قدیمی ها تا امروزی ها گرفته، مطلقاً التهاب درون را نشان نمی دهد بلکه رو به بیرون دارد. دوربینی که التهاب ما را نشان دهد، دوربین ایستاست که هیچ تکانی ندارد چون در حال کار کردن بر التهاب درونی ماست. دوربین روی دست، رویش یا کارکردش رو به بیرون است و تمام کسانی که این موضوع را متوجه نمی شوند یعنی ۹۹ درصد دوربین روی دستی های دنیا و ایران، شوخی می کنند. در یک سکانس، بهرام رادان که بازیگر ابداً خوبی نیست و این جا هم خوب نیست، یک چک به دستش رسیده که این صحنه می توانست در لانگ شات برگزار شود، اما دوربین روی دستش شیرجه می زند و بالا می آید و چپ و راست می رود! منِ مخاطب قرار است یک چک را در دستان رادان ببینم اگر قرار است ببینم؟! بیشتر دوربین در حال گیج کردن مخاطب است و فقط سر درد برای مخاطب به همراه می آورد. این در حالی است که کار دوربین در سینما، ابداً فریب مخاطب نیست. [ ۱۲]
• خسرو نقیبی: «ترجیح می دهم ابلق را با اجرای آبیار به خاطر بسپارم تا با داستانش. آبیار کارگردان در ظرف داستانی و جغرافیای ابلق، مثل نهنگی گیر افتاده در یک استخر است. »[ ۱۳]