معادا کُردی:
دانوویان پیکه وه ناکولین - دانویانْ پِکَوَ ناکولِنْ -
تذجمه ی واژه به واژه:
گندماشون با هم نمی پزه - هر کدوم یه جورن و با همفرق دارن -
به قول جناب آقای کتابدار، کنایه از ناسازگاری و ناهماهنگی افراد است.
دانوویان پیکه وه ناکولین - دانویانْ پِکَوَ ناکولِنْ -
تذجمه ی واژه به واژه:
گندماشون با هم نمی پزه - هر کدوم یه جورن و با همفرق دارن -
به قول جناب آقای کتابدار، کنایه از ناسازگاری و ناهماهنگی افراد است.
۱ - یعنی آنقدر با یکدیگر دشمن اند که حتی اگر هرکدامشان آبی را بر جویی بریزد آب های هیچ کدامشان از یک مسیر نمی گذرند و این اوج اختلاف را نشان می دهد.
۲ - این ضرب المثل زمانی به کار می رود که دو یا چند نفر همیشه با یکدیگر خصومت و جنگ داشته باشند.
... [مشاهده متن کامل]
۳ - کنایه از ناسازگاری و ناهماهنگی افراد است.
داستان ضرب المثل آبشان از یک جوی نمی رود
در زمان گذشته که شهرها لوله کشی نشده بود، اهالی هر شهر برای تامین آب مورد نیاز خود از آب رودخانه یا چشمه و قنات، که غالبا در جوی های سرباز جاری بود استفاده می کردند. به این ترتیب که اول هر ماه، یا هفته ای یک بار - بسته به کمی یا زیادی آب - حوض ها و آب انبارها را با آب جوی کوچه پر می کردند و از آن برای نوشیدن و شستشو و نظافت استفاده می کردند.
یک امر بدیهی است که در یک محله که ده ها خانه دارد و همه بخواهند از آب یک جوی در دل شب استفاده کنند، چنانچه بین افراد خانواده ها سازگاری وجود نداشته باشد، هر کس می خواهد زودتر آب بگیرد.
همین عجله و شتاب زدگی و عدم رعایت تقدم و تأخر موجب مشاجره و دعوا خواهد شد. شب های آب نوبتی در محله های تهران واقعأ تماشایی بود. زن و مرد و پیرو جوان از خانه ها بیرون می آمدند و چنان قشقرقی به راه می انداختند که هیچکس نمی توانست تا صبح بخوابد.
زنده یاد عبد الله مستوفی می نویسد:” من کمتر دیده ام که دو نفر که از یک جوی آب می برند از همدیگر راضی باشند و اکثر بین دو شریک شکراب می شود. ”
بدین صورت بود که می گفتند آنهایی که باهم دعوا دارند آبشان از یک جوی نمی گذرد.
۲ - این ضرب المثل زمانی به کار می رود که دو یا چند نفر همیشه با یکدیگر خصومت و جنگ داشته باشند.
... [مشاهده متن کامل]
۳ - کنایه از ناسازگاری و ناهماهنگی افراد است.
داستان ضرب المثل آبشان از یک جوی نمی رود
در زمان گذشته که شهرها لوله کشی نشده بود، اهالی هر شهر برای تامین آب مورد نیاز خود از آب رودخانه یا چشمه و قنات، که غالبا در جوی های سرباز جاری بود استفاده می کردند. به این ترتیب که اول هر ماه، یا هفته ای یک بار - بسته به کمی یا زیادی آب - حوض ها و آب انبارها را با آب جوی کوچه پر می کردند و از آن برای نوشیدن و شستشو و نظافت استفاده می کردند.
یک امر بدیهی است که در یک محله که ده ها خانه دارد و همه بخواهند از آب یک جوی در دل شب استفاده کنند، چنانچه بین افراد خانواده ها سازگاری وجود نداشته باشد، هر کس می خواهد زودتر آب بگیرد.
همین عجله و شتاب زدگی و عدم رعایت تقدم و تأخر موجب مشاجره و دعوا خواهد شد. شب های آب نوبتی در محله های تهران واقعأ تماشایی بود. زن و مرد و پیرو جوان از خانه ها بیرون می آمدند و چنان قشقرقی به راه می انداختند که هیچکس نمی توانست تا صبح بخوابد.
زنده یاد عبد الله مستوفی می نویسد:” من کمتر دیده ام که دو نفر که از یک جوی آب می برند از همدیگر راضی باشند و اکثر بین دو شریک شکراب می شود. ”
بدین صورت بود که می گفتند آنهایی که باهم دعوا دارند آبشان از یک جوی نمی گذرد.