ابزار هماهنگ ساز یا هماهنگ ساز اسلحه، که گاهی اوقات با دقت کمتر قطع کننده نامیده می شود، ابزاری است که در هواپیماهای تک موتوره با پیکربندی کشنده ( کشش هواپیما رو به جلو توسط ملخ ) به تسلیحات متصل می شود تا خلبان بتواند از بین ملخ در حال چرخش بدون اینکه گلوله ها به تیغه های آن اصابت کند، تیراندازی نماید. در این ایده تسلیحات ثابت مانده و به جای نشانه گیری با خود اسلحه، کل هواپیما به سمت هدف نشانه می رود.
در این حالت مشکلات عملی زیادی به وجود می آید که بیشتر آن ها ناشی از ماهیت ذاتی دقت پایین اسلحه خودکار هنگام شلیک، سرعت بسیار زیاد ( و متغیر ) تیغه های ملخ در حال چرخش و سرعت بسیار بالای مورد نیاز برای ابزار هماهنگ کننده این دو است.
به دنبال ایده های آگوست اویلر که به نظر می رسد نخستین کسی بود که پیشنهاد شلیک اسلحه ثابت در جهت پرواز هواپیما را در سال ۱۹۱۰ ارائه کرد، طراحی و آزمایش هماهنگ ساز اسلحه در سال های ۱۹۱۳ و ۱۹۱۴ در فرانسه و آلمان در حال انجام بود. با این حال اولین ابزار هماهنگ ساز عملی که فاصله زیادی با نمونه قابل اطمینان نهایی داشت، بر روی جنگنده تک باله آیندکر ( خود در آلمانی به معنای تک باله ) نصب شد که در اواسط سال ۱۹۱۵ وارد نیروی هوایی امپراتوری آلمان گردید. موفقیت آیندکر منجر به طراحی ابزارهای متعدد هماهنگ ساز اسلحه شد که با ابداع وسیله هیدرولیک کنستانتینسکو در بریتانیا با اطمینان قابل قبول در سال ۱۹۱۷ به اوج خود رسید. تا پایان جنگ جهانی اول مهندسان آلمانی تلاش زیادی برای دستیابی به یک ابزار الکتریکی به جای موارد مکانیکی یا هیدرولیکی جهت ایجاد پیوند بین موتور و اسلحه کردند.
از سال ۱۹۱۸ تا اواسط دهه ۱۹۳۰، تسلیحات استاندارد یک جنگنده دو اسلحه هماهنگ شده با کالیبر مسلسل سبک بود که از میان تیغه های ملخ رو به جلو شلیک می کردند. با این وجود در اواخر دهه ۱۹۳۰ نقش اصلی این جنگنده ها به طور فزاینده ای مقابله با بمب افکن های بزرگ و تمام فلزی به حساب می آمد که تسلیحات «سنتی» سبک آن ها بدین منظور کافی نبود.
از آنجایی که استفاده از بیش از یک یا دو قبضه مسلسل در فضای محدود موجود در جلوی بدنه هواگرد تک موتوره غیرممکن بود، نصب تسلیحات روی بال ها که مسیر شلیک آن ها خارج از محل چرخش ملخ بود، افزایش پیدا کرد. استفاده از این طراحی تا حدودی ثمر بخش بود اما استفاده از ابزار هماهنگ ساز تا ظهور پیشرانه های جت و عدم وجود ملخ در آن ها که با مسلسل هماهنگ شود، متوقف نشد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر این حالت مشکلات عملی زیادی به وجود می آید که بیشتر آن ها ناشی از ماهیت ذاتی دقت پایین اسلحه خودکار هنگام شلیک، سرعت بسیار زیاد ( و متغیر ) تیغه های ملخ در حال چرخش و سرعت بسیار بالای مورد نیاز برای ابزار هماهنگ کننده این دو است.
به دنبال ایده های آگوست اویلر که به نظر می رسد نخستین کسی بود که پیشنهاد شلیک اسلحه ثابت در جهت پرواز هواپیما را در سال ۱۹۱۰ ارائه کرد، طراحی و آزمایش هماهنگ ساز اسلحه در سال های ۱۹۱۳ و ۱۹۱۴ در فرانسه و آلمان در حال انجام بود. با این حال اولین ابزار هماهنگ ساز عملی که فاصله زیادی با نمونه قابل اطمینان نهایی داشت، بر روی جنگنده تک باله آیندکر ( خود در آلمانی به معنای تک باله ) نصب شد که در اواسط سال ۱۹۱۵ وارد نیروی هوایی امپراتوری آلمان گردید. موفقیت آیندکر منجر به طراحی ابزارهای متعدد هماهنگ ساز اسلحه شد که با ابداع وسیله هیدرولیک کنستانتینسکو در بریتانیا با اطمینان قابل قبول در سال ۱۹۱۷ به اوج خود رسید. تا پایان جنگ جهانی اول مهندسان آلمانی تلاش زیادی برای دستیابی به یک ابزار الکتریکی به جای موارد مکانیکی یا هیدرولیکی جهت ایجاد پیوند بین موتور و اسلحه کردند.
از سال ۱۹۱۸ تا اواسط دهه ۱۹۳۰، تسلیحات استاندارد یک جنگنده دو اسلحه هماهنگ شده با کالیبر مسلسل سبک بود که از میان تیغه های ملخ رو به جلو شلیک می کردند. با این وجود در اواخر دهه ۱۹۳۰ نقش اصلی این جنگنده ها به طور فزاینده ای مقابله با بمب افکن های بزرگ و تمام فلزی به حساب می آمد که تسلیحات «سنتی» سبک آن ها بدین منظور کافی نبود.
از آنجایی که استفاده از بیش از یک یا دو قبضه مسلسل در فضای محدود موجود در جلوی بدنه هواگرد تک موتوره غیرممکن بود، نصب تسلیحات روی بال ها که مسیر شلیک آن ها خارج از محل چرخش ملخ بود، افزایش پیدا کرد. استفاده از این طراحی تا حدودی ثمر بخش بود اما استفاده از ابزار هماهنگ ساز تا ظهور پیشرانه های جت و عدم وجود ملخ در آن ها که با مسلسل هماهنگ شود، متوقف نشد.
wiki: ابزار هماهنگ ساز