ابریشم دریایی

ابریشم دریایی, یک گونه بسیار ظریف، نادر و گرانبهاست که از الیاف فیلامنتی ابریشم مانند نرم تنان دوکفه ای ( مخصوصاً پینانوبیلیز ال ) که برای متصل شدن به کف دریا استفاده می کنند، به دست می آید. ابریشم دریایی تا اوایل قرن ۲۰، در مناطق مدیترانه ای، از نرم تنان دوکفه ای بزرگی به نام پینانوبیلیز ال تولید می شد. این صدف ها که حتی گاهی یک متر طول دارند، به وسیلهٔ یک دسته الیاف خیلی ظریف، خود را به صخره های دریایی مناطق جزر و مدی می چسبانند و به سمت پایین آویزان می شوند. این الیاف فیلامنتی که تا ۶ سانتی متر طول دارند، پس از جدا شدن، به وسیله آب لیموترش به رنگ طلایی ای در می آیند که هیچوقت از بین نمی رود. پارچه هایی که با این الیاف بافته می شوند از ابریشم لطیف تر و به شدت ظریف و گرم هستند؛ هرچند باعث جذب بید که پارچه را می خورد می شود. گفته می شد که یک جفت دستکش بافته شده از آن، در نصف پوست گردو و یک جفت جوراب زنانه از همین جنس در یک قوطی تنباکو جا می شود. نرم تن داخل صدف هم برای گوشتش و گاهی برای مروارید مرغوبش مورد توجه بوده است.
در متون یونانی ( ۱۹۶ ق. م ) کتیبه رشید ذکر شده، بطلیموس پنجم ( در منابع عربی بطلیموس الخامس، Ptolemy V، پنجمین از ۱۴ بطلمیوس، یا خلفای اسکندر، که به بطالسه مصر معروفند ) ، [ ۱] از موبدانی که به همراه مالیات یکپارچه ابریشم دریایی بیسوس می دادند ( که معمولاً به اسم پارچه کتان ظریف ترجمه شده ) مالیات کمتری می گرفت. در لباس های تدفین مصر باستان پارچه بیسوس ( همان کتان ) برای پیچیدن دور مومیایی ها استفاده می شده است.
سوفیست، نویسندهٔ السفرون، برای اولین بار ( در قرن ۲ میلادی ) از پشم دریایی در نامهٔ "گالنوس به کریتون" یاد کرده است. از اولین مسیحیان، ترتولیان ( ۱۶۰–۲۲۰ ب. م ) ، شرح داده و تصدیق کرده که به جای ردای توگا، ردای پالیوم می پوشیده است. برای هیچ کدام جایی برای کاشت و برداشت مواد مورد نیاز این پارچه ها وجود نداشت و برای دوختن یک لباس، باید به صید در دریا می رفتند؛ برای پشمی که از موی صدف های غول پیکر کف دریا به دست می آمد.
منابع زیادی از لانا پینا یا پشم پینا یاد کرده اند. در حکم قیمت های امپراتور دیوکلتیان ( ۳۰۱ ب. م ) از آن به عنوان یکپارچه گران قیمت نام برده شده است. مورخ بیزانسی، پروکوبیوس ( ۵۵۰ ب. م ) در کتاب جنگ ایران، اینگونه نوشته که پنج فرمانروای موروثی ( ساتراپ ) ارمنی که نشان افتخارشان را از امپراتور روم دریافت کرده بودند، شنل هایی از لانا پینا می پوشیدند. ظاهراً فقط حکمرانان اجازهٔ پوشیدن چنین شنل هایی را داشتند.