ابروکمان

/~abrukamAn/

لغت نامه دهخدا

ابروکمان. [ اَ ک َ ] ( ص مرکب ) که ابرویی چون کمان دارد :
عدو با جان حافظ آن نکردی
که تیر چشم آن ابروکمان کرد.

حافظ.

( صفت ) آنکه ابرویی چون کمان دارد .

آن که ابرویی به شکل کمان دارد.

پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید