ابرنجک

لغت نامه دهخدا

ابرنجک. [ اَ رَ ج َ ] ( اِ ) برق :
صحرای بی نبات بر، از خشکی
گوئی که سوخته ست به ابرنجک.

دقیقی ( از اسدی ).

(اَ رَ جَ ) (اِ. ) برق ، صاعقه .

برق، رعدوبرق، صاعقه: صحرای بی نبات پر از خشکی / گویی که سوخته ست به ابرنجک (دقیقی: ۱۰۳ ).

پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید