ابراهیمیان

اعضای دو فرقۀ مذهبی جداگانه در بوهم و سوریه. ابراهیمیان بوهِمی موحدانی۱ بودند که خود را متدین به دین اصیل ابراهیم۲ می دانستند، به تثلیث۳ اعتقاد نداشتند، از کتاب مقدس۴ فقط ده فرمان۵ و دعای ربانی۶ را می پذیرفتند، و پیرو یان هوس۷ اصلاح طلب بودند. در ۱۷۸۳ امپراتور یوزف دوم۸ آنان را به ترانسیلوانی۹ تبعید کرد. ابراهیمیان سوری۱۰ فرقه ای از بدعتگرایان در قرن ۹ م بودند. آنان را هم پیمانان بَیالقه/پاولیسین ها۱۱ می دانستند که الوهیت مسیح را انکار می کردند. ابراهیم یا آبراهامِ انطاکیه۱۲ بنیادگذار این فرقه بود.