ابراهیم همدانی

[ویکی شیعه] ظهیرالدین یا رفیع الدین سید میرزا ابراهیم بن قوام الدین حسین بن عطاءالله حسن حسینی همدانی، معروف به اِبْراهیم ِ هَمَدانی و مشهور به قاضی زاده، حکیم صوفی، فقیه، محدث و متکلم امامی قرن دهم و یازدهم هجری قمری، که مدتی نیز در زمان شاه عباس صفوی قاضی همدان بود. او در علوم عقلی تبحر خاصی پیدا کرد به طوری که ملقب به عناوینی همچون سلطان العلما، علامه زمان، افلاطون و ابوعلی عصر شد. وی آثار متعددی از جمله انموذجه ابراهیمیه و حاشیه شرح تجرید از خود به یادگار گذاشت، و در سال ۱۰۲۵ یا ۱۰۲۶ هجری قمری درگذشت.
در منابع قدیمی و نزدیک به زمان وی، نام کامل او نیامده است. افندی، بی آنکه توجهی داشته باشد، در دوجا از او یاد کرده و همین امر موجب اشتباه نویسندگان بعدی گردیده است. ابراهیم همدانی از سادات حسینی است، هر چند در کتاب های جامع الرواة، عالم آرا و روضات الجنات او را سادات حسنی نیز گفته اند، اما او خود را حسینی معرفی می کند.
پدرش در زمان سلطنت شاه تهماسب صفوی در همدان منصب قضا و تصدی امور شرعیه را داشت، از این رو ابراهیم به قاضی زاده نیز شهرت داشته است. حزین لاهیجی از یکی از نواده های ابراهیم، به نام «ابراهیم همدانی» برادر نجف خان صدر سخن می گوید که به جهت همنامی با جدّش به «ابراهیم همدانی ثانی» شهرت داشت.