ابراهیم قنبری مهر ( زادهٔ مهر ۱۳۰۷ – درگذشته ۲۱ مرداد ۱۴۰۱ ) سازندهٔ سازهای موسیقی، مبتکر ایرانی و از شاگردان ابوالحسن صبا، اتی ین واتلو و سورن آراکلیان بود. از او با عنوان «پدر سازسازی ایران» یاد شده است.
... [مشاهده متن کامل]
ابراهیم قنبری مهر، مهر ۱۳۰۷ در تهران زاده شد. در شش سالگی پدرش را از دست داد. پس از تحصیل تا پنجم ابتدایی برای امرار معاش به کارهای مختلفی از جمله نجاری، آهنگری، و ریخته گری روی آورد اما به هیچ کدام از آنها علاقه نداشت. با توجه به علاقه ای که به موسیقی داشت پس از چند سال و زمانی که امکانات فراهم شد تصمیم گرفت برای یادگیری موسیقی و نوازندگی ویلن نزد ابوالحسن صبا برود؛ زیرا صدای ویلن نوازی او را از رادیو شنیده بود. پس از گذراندن یک دوره نت نویسی و آشنایی با گام های موسیقی ایرانی و غربی و یادگیری نوازندگی، صبا پیشنهاد ساخت ویلن را به وی می دهد و او را به سورن آراکلیان معرفی می کند تا از اطلاعات و مطالعات نظری وی آگاه شود. وی با استفاده از راهنمایی های ابوالحسن صبا و سورن آراکلیان به ساخت ویلن پرداخت. ابراهیم قنبری مهر در سال ۱۳۳۴ کارگاه سازسازی وزارت فرهنگ و هنر را تاُسیس کرد.
در سال ۱۳۳۹ به پیشنهاد سِرژ خوتسیف، استاد ویلن هنرستان عالی موسیقی، ابراهیم قنبری مهر از سوی اداره هنرهای زیبا برای کارآموزی در کارگاه اتی ین واتلو که در پاریس قرار داشت به فرانسه اعزام شد. او به دلیل مهارت و تجربهٔ فراوان، مستقیماً به دورهٔ مخصوص تعمیرات که مربوط به دورهٔ عالی است راه یافت.
ابراهیم قنبری مهر دورهٔ عالی ۲ ساله ساخت ساز را در مدت ۶ ماه تمام کرده و به ایران بازگشت و به غیر از ساخت ویلن شروع به ساخت سازهای ایرانی و رفع اشکالات آنها نمود.
یهودی منوهین و داوید اویستراخ از طرفدران و نوازندگان سازهای ساخته ابراهیم قنبری مهر بودند.
از دهه چهل خورشیدی با پشتیبانی وزارت فرهنگ و هنر و یک گروه پژوهشی، قنبری مهر برای زنده کردن سازهای باستانی ایران گام های عملی برداشت. کرمیل و کرنای از جمله این سازها بودند که از روی نمونه های موجود در موزه تخت جمشید و نقاره خانه مشهد بازسازی شدند. بزرگ ترین برنامه برای کاربرد این سازهای بازسازی شده، جشن های ۲۵۰۰ ساله شاهنشاهی ایران در مهر ۱۳۵۰ بود.
... [مشاهده متن کامل]
ابراهیم قنبری مهر، مهر ۱۳۰۷ در تهران زاده شد. در شش سالگی پدرش را از دست داد. پس از تحصیل تا پنجم ابتدایی برای امرار معاش به کارهای مختلفی از جمله نجاری، آهنگری، و ریخته گری روی آورد اما به هیچ کدام از آنها علاقه نداشت. با توجه به علاقه ای که به موسیقی داشت پس از چند سال و زمانی که امکانات فراهم شد تصمیم گرفت برای یادگیری موسیقی و نوازندگی ویلن نزد ابوالحسن صبا برود؛ زیرا صدای ویلن نوازی او را از رادیو شنیده بود. پس از گذراندن یک دوره نت نویسی و آشنایی با گام های موسیقی ایرانی و غربی و یادگیری نوازندگی، صبا پیشنهاد ساخت ویلن را به وی می دهد و او را به سورن آراکلیان معرفی می کند تا از اطلاعات و مطالعات نظری وی آگاه شود. وی با استفاده از راهنمایی های ابوالحسن صبا و سورن آراکلیان به ساخت ویلن پرداخت. ابراهیم قنبری مهر در سال ۱۳۳۴ کارگاه سازسازی وزارت فرهنگ و هنر را تاُسیس کرد.
در سال ۱۳۳۹ به پیشنهاد سِرژ خوتسیف، استاد ویلن هنرستان عالی موسیقی، ابراهیم قنبری مهر از سوی اداره هنرهای زیبا برای کارآموزی در کارگاه اتی ین واتلو که در پاریس قرار داشت به فرانسه اعزام شد. او به دلیل مهارت و تجربهٔ فراوان، مستقیماً به دورهٔ مخصوص تعمیرات که مربوط به دورهٔ عالی است راه یافت.
ابراهیم قنبری مهر دورهٔ عالی ۲ ساله ساخت ساز را در مدت ۶ ماه تمام کرده و به ایران بازگشت و به غیر از ساخت ویلن شروع به ساخت سازهای ایرانی و رفع اشکالات آنها نمود.
یهودی منوهین و داوید اویستراخ از طرفدران و نوازندگان سازهای ساخته ابراهیم قنبری مهر بودند.
از دهه چهل خورشیدی با پشتیبانی وزارت فرهنگ و هنر و یک گروه پژوهشی، قنبری مهر برای زنده کردن سازهای باستانی ایران گام های عملی برداشت. کرمیل و کرنای از جمله این سازها بودند که از روی نمونه های موجود در موزه تخت جمشید و نقاره خانه مشهد بازسازی شدند. بزرگ ترین برنامه برای کاربرد این سازهای بازسازی شده، جشن های ۲۵۰۰ ساله شاهنشاهی ایران در مهر ۱۳۵۰ بود.
