ابراهیم عادلشاه

لغت نامه دهخدا

ابراهیم عادلشاه. [ اِ م ِ دِ ] ( اِخ ) چهارمین پادشاه از سلسله عادلشاهی دکن در هندوستان ، فرزند اسماعیل شاه ، دومین از پادشاهان این دوده و نواده یوسف شاه مؤسس این سلسله است. به روایتی که در هندوستان شایع است یوسف شاه از سلاله سلاطین عثمانی و برادر سلطان محمد خان فاتح بوده و در زمان جلوس سلطان محکوم بقتل گردیده بود. مادرش او را بتدبیر رهانیده و او بایران و از آنجا به هندوستان رفته و بسلطنت رسیده است. ابراهیم صاحب ترجمه پس از برادر خودملو عادلشاه در سال 941 هَ.ق. جلوس کرد و پس از 24 سال سلطنت به سال 965 وفات یافت. در مدت سلطنت با همسایگان محاربات کرده مذهب تشیع را از کشور خویش برانداخت و مذهب حنفی را ترویج و ایرانیان را از ملک خویش اخراج و زبان فارسی را ترک کرده زبان اردو را زبان رسمی قرار داد. پایتخت او شهر بیجاپور بوده است.
ابراهیم عادلشاه. [ اِ م ِ دِ ] ( اِخ ) ششمین از پادشاهان عادلشاهی بیجاپور، نواده ابراهیم عادلشاه سابق و فرزند طهماسب شاه. پس از عم خود علی عادلشاه بسلطنت نشست ( 988 هَ.ق. ). او مدتها با پادشاهان اطراف به محاربه پرداخت. عاقبت اکثر متصرفات او بضبط عساکر اکبرشاه تیموری درآمد. ابراهیم صاحب ترجمه 38 سال سلطنت کرده در سال 1036 درگذشت. وی جامعی بزرگ بنا کرد و مزار او در جوار مسجد است. محمد قاسم مورخ مشهور، تاریخ فرشته را به امر او نوشته است.

فرهنگ فارسی

ششمین از پادشاهان عادلشاهی بیجاپور

پیشنهاد کاربران

بپرس