ابراهیم در قران

[ویکی فقه] ابراهیم در قرآن. ابراهیم خلیل (علیه السلام) چهارمین (زیرا از نبوت آدم (علیه السلام) و ادریس (علیه السلام) چیزی در قرآن وارد نشده است.) پیامبری است که خدا در قرآن، از او یاد کرده و به یک معنا دومین حلقه از پیامبران بزرگی است که دارای شریعت و کتاب بوده و پیامبرانی به عنوان مروج شریعت او برانگیخته شده اند. و نیز از پیامبرانی است که علاوه بر مقام نبوت و رسالت، حایز مقام امامت نیز می باشد.
نام ابراهیم (علیه السلام) ۶۹ بار، در بیست و پنج سوره به این شرح وارد شده است: بقره دوازده بار، آیه های: ۱۲۴، ۱۲۵، ۱۲۶، ۱۲۷، ۱۳۰، ۱۳۲، ۱۳۳، ۱۳۵، ۱۳۶، ۱۴۰، ۲۵۸، ۲۶۰.
بقره/سوره۲، آیه۱۲۴.
قرآن کمترین پیامبری را بسان ابراهیم با صفات والایی ستوده و کمالات او را بیان کرده است. کافی است که بدانیم قرآن او را با صفاتی مانند «حنیفا»، «موقنا»، «صدیقا»، «نبیا»، «عبدا»، «مؤمنا»، «محسنا»، «ذو قلب سلیم»، «اماما» و «صالحا» یاد کرده است و این صفات، در آیاتی که هم اکنون مطرح می کنیم، وارد شده در مجموع این آیات، شخصیت والای او را به این شرح ترسیم می کند: ۱ـ او از نخستین دوران زندگی یک انسان رشید، آگاه، خدا جوی و خدا پرست بود: «و لقد آتینا ابراهیم رشده من قبل و کنا به عالمین؛
انبیاء/سوره۲۱، آیه۵۱.
حضرت ابراهیم؛ تولد حضرت ابراهیم؛ رحلت حضرت ابراهیم؛ سیره اخلاقی حضرت ابراهیم؛ ماجرای حضرت ابراهیم.