ابراهیم، حافِظ (دَیْروط ۱۸۷۲ـ قاهره ۱۹۳۲)
شاعر نئوکلاسیک مصری. در مدرسۀ نظام درس خواند (۱۸۹۶). به سودان اعزام شد و در شورش مصریان علیه بریتانیا شرکت جست، اما از ارتش اخراج شد. پس از مدتی بیکاری، مدیر بخش ادبیات کتابخانۀ ملی مصر شد. نام او بیشتر با نام رقیبش احمد شوقی توأم است، اما حافظ ابراهیم، به خلاف شوقی اشراف زاده، هرگز به کشورهای غربی سفر نکرد و با زبان های بیگانه چندان آشنایی نداشت و احتمالاً ترجمۀ بینوایان ویکتور هوگو را به یاری دیگری انجام داده است. او و شوقی از ستایشگران شعر محمود سامی بارودی و در سروده هایشان متأثر از او بودند و هر دو نیز شاعرانی سنت گرا بودند. حافظ ابراهیم شاعر نیل لقب گرفت و شعرهای ادیبانه اش ستوده می شد. به ملی گرایی آوازه داشت، هرچند سروده هایش در ستایش سلطان عثمانی تردیدبرانگیز است و مفسران بعدی از او انتقاد کرده اند. اثری منثور به سبک مقامه نویسی به شیوۀ حدیث عیسی بن هشام، به قلم محمد مُوَیْلِحی نیز نوشته است.
شاعر نئوکلاسیک مصری. در مدرسۀ نظام درس خواند (۱۸۹۶). به سودان اعزام شد و در شورش مصریان علیه بریتانیا شرکت جست، اما از ارتش اخراج شد. پس از مدتی بیکاری، مدیر بخش ادبیات کتابخانۀ ملی مصر شد. نام او بیشتر با نام رقیبش احمد شوقی توأم است، اما حافظ ابراهیم، به خلاف شوقی اشراف زاده، هرگز به کشورهای غربی سفر نکرد و با زبان های بیگانه چندان آشنایی نداشت و احتمالاً ترجمۀ بینوایان ویکتور هوگو را به یاری دیگری انجام داده است. او و شوقی از ستایشگران شعر محمود سامی بارودی و در سروده هایشان متأثر از او بودند و هر دو نیز شاعرانی سنت گرا بودند. حافظ ابراهیم شاعر نیل لقب گرفت و شعرهای ادیبانه اش ستوده می شد. به ملی گرایی آوازه داشت، هرچند سروده هایش در ستایش سلطان عثمانی تردیدبرانگیز است و مفسران بعدی از او انتقاد کرده اند. اثری منثور به سبک مقامه نویسی به شیوۀ حدیث عیسی بن هشام، به قلم محمد مُوَیْلِحی نیز نوشته است.