ابراهیم بن عبدالله محض

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] اِبراهیمِ بْنِ عَبْدُاللـه، ابوالحسن، معروف به قتیل باخَمرا (۹۷-۱۴۵ق/۷۱۶-۷۶۲م)، پسر عبداللـه محض و نوادۀ حسن مثنّی (حسن بن حسن بن علی بن ابی طالب)، یکی از مشهور ترین علویانی که در اوایل خلافت عباسی تقریباً همزمان با برادر خود محمد نفس زکیّه (ﻫ م) در برابر منصور خلیفه به پایداری برخاست.
عبداللـه محض پدر ابراهیم که از سوی پدر به امام حسن (علیه السلام) و از سوی مادر به امام حسین (علیه السلام) نسب می برد و به همین دلیل «محض» لقب یافت.
مخالفت با خلفای عباسی
در اواخر روزگار امویان که نهضت ضدّ اموی پای گرفته بود، در اجتماعی که در اَبْواء تشکیل شد برای پسر خود محمد نفس زکیّه به عنوان «مهدی»، از هاشمیان جز امام جعفر صادق (علیه السلام) بیعت گرفت،
ابوالفرج اصفهانی، مقاتل الطالبیین، ج۱، ص۲۰۶، به کوشش احمد صقر، قاهره، ۱۳۶۸ق.
چون منصور که خود در اجتماع ابواء شرکت داشت، به خلافت رسید (۱۳۶ق/۷۵۳م) و ابراهیم و محمد به دیدار خلیفۀ جدید و بیعت با او نیامدند، منصور به عبداللـه محض و پسران او که در شهرهای اسلامی از شام تا هند
طبری، تاریخ، ج۳، ص۲۸۲-۲۸۳، به کوشش محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت، ۱۹۶۰-۱۹۶۸م.
...

دانشنامه آزاد فارسی

پیشنهاد کاربران

بپرس