ابراهیم بن عباس. [ اِ م ِ ن ِ ع َب ْ با ] ( اِخ ) ابن محمدبن صول کاتب ، مشهور به صولی. مترسل و شاعر مشهور. وفات 243 هَ.ق. جد دوم او صول از مردم جرجان بوده.گویند فیروز و صول دو برادر بودند و قبل از آنکه جرجان را مسلمانان فتح کنند در این شهر امارت داشتند وبه دین زردشتی بودند و پس از اسلام محمدبن صول از داعیان بنی عباس بود و ابراهیم صاحب ترجمه و برادرش عبداﷲ به ذوالریاستین فضل بن سهل پیوسته و متقلد کارهای مختلف دولتی شدند. ابراهیم دیوان املاک و نفقات را درسرمن رأی متصدی بوده و در همان جا درگذشت. اشعارش بغایت نیکو و دیوان او معروف است. ( وفیات ). و صول نام یکی از قراء جرجان است و اصل آن چول باشد. و از اوست : کتاب رسائل. کتاب الدولةالعباسیه. کتاب العطر. کتاب الطبیخ. و ابن الندیم گوید دیوان او بیست ورقه است. و نیز ابن الندیم در جای دیگر آورده است که ابراهیم بن العباس یکی از بلغای سه گانه پس از بلغای عشره ناس است و ظاهراً مراد ابن الندیم صاحب همین ترجمه باشد.
