ابراهیم بن صادق

[ویکی فقه] اِبْراهیمِ بْنِ صادِق، فقیه، ادیب، شاعر و از عالمان امامی (۱۲۲۱-۱۲۸۴ق/۱۸۰۶-۱۸۶۷م) است.
تبارنامۀ کامل او چنین است: ابراهیم بن صادق بن ابراهیم بن یحیی مخزومی عاملی طیبی. خاندان او (آل یحیی و آل صادق) که عموماً امامی اند، در جبل عامل لبنان به علم و ادب معروفند. پدرش ابراهیم و جدش یحیی هر دو به دانش و ادب و شعر شهره بودند.
تولد
ابراهیم در روستای طیبۀ جبل عامل زاده شد. مقدمات علوم و ادبیات را در زادگاهش فرا گرفت، اما به دانشهای ادبی علاقۀ بیشتری نشان می داد. در ۱۲۵۲ق/۱۸۳۶م به قصد فراگیری علوم اسلامی به نجف کوچ کرد و مدت ۲۸ سال در حوزۀ علمی نجف، چندی در درس شیخ محمدحسن نجفی صاحب جواهر (د ۱۲۶۶ق/۱۸۹۴م) و برخی از عالمان آل کاشف الغطاء و آل قزوینی و اندکی نیز در درس شیخ مرتضی انصاری (۱۲۱۴-۱۲۸۱ق/۱۷۹۹-۱۸۶۴م) شرکت کرد و فقه و اصول را از آنان فرا گرفت. او در شعر و ادب شهرت یافت و در شمار نویسندگان و شاعران عراق، به ویژه نجف، درآمد.
زندگانی
از زندگانی دراز او در نجف، بجز مناسباتی که انگیزۀ مدح و رثا بوده، چیزی دانسته نیست. مأخذ مهمی هم جز آنچه او خود به جای گذاشته در دست نیست. امین اشاره می کند که مجموعه ای به خط او نزد فرزندش دیده است، اما نمی داند بر سر آن مجموعه چه آمده است.
محسن امین، اعیان الشیعه، ج۵، ص۱۶۷، بیروت، ۱۳۸۰ق.
...