ابراهیم بن سعد

لغت نامه دهخدا

ابراهیم بن سعد. [ اِ م ِ ن ِ س َ ] ( اِخ ) از ثقات محدثین و صاحب ید طولی در فقه. او قاضی مدینه رسول بوده است و گویند هفت هزار حدیث راجع باحکام بیاد داشته و به هفتادوپنج سالگی در سال 183 هَ.ق. وفات کرده است. محدث دیگری نیز باین نام هست که بضعف روایت منسوب است.، ابراهیم بن سعد حموئی. [ اِ م ِن ِ س َ دِ ح َم ْ مو ] ( اِخ ) رجوع به ابن حمویه شود.
ابراهیم بن سعد زهری. [ اِ م ِ ن ِ س َ دِ زُ ] ( اِخ ) مکنی به ابواسحاق. از مشاهیرعلماء و محدثین. وفات او به سال 180 هَ.ق. است.
ابراهیم بن سعد علوی.[ اِ م ِ ن ِ س َ دِ ع َ ل َ ] ( اِخ ) از نسل حضرت حسن بن علی علیهماالسلام ، مکنی به ابواسحاق. از مشایخ بغداد و او پیر ابوالحارس اولاسی است. از بغداد به شام رحلت کرده بدانجا اقامت گزید و کراماتی بدو نسبت کنند.

فرهنگ فارسی

از ثقات محدثین

پیشنهاد کاربران

بپرس