ابراهام لینکلن

لینکلن در خانواده ای تهی دست در یک کلبه چوبی واقع در ایالت کنتاکی متولد شد و در ایالت ایندیانا بزرگ شد. او خود تحصیل کرده بود و به یک وکیل، رهبر حزب ویگ و نماینده مجلس نمایندگان ایالات متحده آمریکا از ایالت ایلینوی تبدیل شد. در سال ۱۸۴۹، او سیاست را ترک کرد و به وکالت پرداخت، اما پس از حدود ۵ سال در سال ۱۸۵۴ دوباره به دنیای سیاست بازگشت و به عنوان رهبر حزب تازه تأسیس جمهوری خواه شناخته شد. لینکلن در سال ۱۸۶۰ کاندیدای ریاست جمهوری شد و با پیروزی در تمامی ایالات شمالی به عنوان اولین رئیس جمهور از حزب جمهوری خواه برگزیده شد. عناصر طرفدار برده داری در جنوب پیروزی وی را با رد خواسته هایشان توسط شمال برای اعمال برده داری برابر دانستند و در نتیجه تجزیه ایالات متحده آمریکا ( اتحادیه ) را آغاز کردند. ایالات تجزیه طلب جنوبی، ایالات مؤتلفه آمریکا ( کنفدراسیون ) را تشکیل دادند و به منظور تحکیم استقلال شان از اتحادیه، با نبرد فورت سامتر، جنگ داخلی آمریکا را آغاز کردند. لینکلن نیروهای خود را برای سرکوب تجزیه طلبان و احیای اتحادیه فراخواند.
به عنوان جمهوری خواهی میانه رو، لینکلن مجبور بود که با گروهی از جناح های مختلف حزب خود و حزب های دیگر در مورد سیاست هایش در قبال جنگ مدارا کند. «دموکرات های جنگ» جناح بزرگی از دموکرات ها که سابقاً مخالف جمهوری خواهان بودند از سیاست های میانه رو او حمایت کردند، اما «جمهوری خواهان تندرو»، که خواستار برخورد سخت تری با ایالات جنوبی بودند، به مخالفت با او پرداختند. «دموکرات های ضدجنگ» نیز او را مورد انتقادات شدیدی قرار دادند. لینکلن با استفاده از خصومت متقابل جناح ها، توزیع دقیق حمایت سیاسی در میانشان و توسل به مردم ایالات متحده، مخالفت آن ها را مدیریت کرد. سخنرانی او در گتیسبرگ به یک نطق تاریخی و تأثیرگذار در زمینه ملی گرایی، جمهوری خواهی، حقوق برابر، آزادی و دموکراسی تبدیل شد.