ابر حباب

ابر حباب یا ابرپوسته ( انگلیسی: Superbubble ) حفره ای است که صدها سال نوری وسعت دارد و پر از اتم های گاز داغ ( ( 106 K ) کلوین ) است که چگالی کمتری نسبت به محیط میان ستاره ای اطراف خود دارد، بنا بر این در تقابل با آن محیط دمیده شده توسط ابرنواخترها و بادهای ستاره ای متعدد، حک شده است. گذر بادها و گرانش ستارگانِ تازه متولد شده، ابرحباب ها را از وجود هر گونه غبار یا گاز دیگری، پاک می کند. [ ۲] منظومه شمسی خود در نزدیکی مرکز یک ابر حباب قدیمی به نام حباب محلی قرار دارد که مرزهای آن را می توان با افزایش ناگهانیِ خاموشی غبار ستاره های بیرونی در فواصل بیش از چند صد سال نوری ردیابی کرد.
پرجرم ترین ستارگان، با جرم های بین هشت تا صد جرم خورشیدی و انواع طیفی O و اولیه B، معمولاً در گروه هایی به نام انجمن های OB یافت می شوند. ستاره های عظیم O بادهای ستاره ای قوی دارند و بیشتر این ستاره ها در پایان عمر خود به صورت ابرنواختر منفجر می شوند.
قوی ترین بادهای ستاره ای انرژی جنبشی ۱۰۵۱ اِرگ ( در ثانیه ) را در دیرپایی یک ستاره آزاد می کنند که معادل یک انفجار ابرنواختری است. این بادها می توانند حباب های باد ستاره ای به وسعت ده ها سال نوری را تشکیل دهند. [ ۳] در درون تداعی های OB، ستارگان به اندازه ای نزدیک هستند که حباب های باد آن ها با هم ادغام می شوند و حباب عظیمی به نام ابرحباب را تشکیل می دهند. هنگامی که ستارگان می میرند، انفجارهای ابرنواختر، به طور مشابه، امواج انفجاری را هدایت می کنند که می توانند به اندازه های بزرگتر، با سرعت انبساط تا چند صد کیلومتر بر ثانیه، نیز برسند. ستارگان در انجمن های OB از نظر گرانشی محدود نیستند، اما با سرعت های به نسبت کم ( حدود ۲۰ کیلومتر بر ثانیه ) از هم دور می شوند و سوخت خود را به سرعت ( پس از چند میلیون سال ) تخلیه می کنند. در نتیجه، بیشتر انفجارهای ابرنواختری آنها در حفره ای رخ می دهد که توسط حباب های باد ستاره ای تشکیل شده است. [ ۴] [ ۵] این انفجارها هرگز یک بقایای ابرنواختر قابل مشاهده را تشکیل نمی دهند، بلکه انرژی خود را در فضای داخلی داغ به عنوان امواج صوتی صرف می کنند؛ بنابراین، هم بادهای ستاره ای و هم انفجارهای ستاره ای به انبساط ابر حباب در محیط بین ستاره ای کمک می کنند.