ابدر

ابدر (رابر). آبدر روستایی در دهستان سیه بنوئیه بخش مرکزی شهرستان رابر استان کرمان ایران است زادگاه ده ها شهید جنگ تحمیلی و غدیر می باشد محل کوچ عشایر ایل لری شمس الدینی ( طایفه غلامرضایی ) در فصل بهار و تابستان است و آب هوایی خنک دارد دارای درختان کهنسال گردو و گورستان قدیمی و مسجد هزار ساله است و کاروانسرای سنگی می باشد که نشان از قدمت این مکان دارد جاده کوهستانی صعب العبور خاکی می باشد و به علت عدم امکانات نظیر برق گاز جاده آسفالت در فصل پاییز و زمستان خالی از سکنه است.
بر پایه سرشماری عمومی نفوس و مسکن در سال ۱۳۹۵ جمعیت این مکان این روستا 180نفر بوده است. [ ۱] 200سر شماری۱۴۰۲ ( 213 ) نفر جمعیت کوچ رو بالغ بر60خانوار می باشد.

ابدر (ملایر). آبدر روستایی از دهستان آورزمان توابع بخش سامن، شهرستان ملایر در استان همدان ایران است.
جمعیت این روستا پس از مهاجرت گسترده جوانان و خانواده های جویای کار در پنجاه سال گذشته برابر سرشماری سال ۱۳۹۵ دویست خانوار و ۶۳۹ تن گزارش شده است.
مردم روستای آبدر به لحاظ اقتصادی از راه کشاورزی، دامداری و باغهای انگور تأمین می شوند از لحاظ فرهنگ و زبان با توجه به اینکه با فاصله سی کیلومتری شهرستان ملایر با مختصات جغرافیایی ۳۴٫۱۵٫۴۰ شمالی و۴۸٫۲۸٫۴۴ شرقی و دوازده کیلومتری شهرستان نهاوند قرارگرفته برگرفته از شهرستان نهاونداست زیرا در گذشته کشاورزان، دامداران و باغداران محصولات خود را دراین شهر به فروش رسانده و کالاهای مصرفی خود را نیز از همین شهر تهیه می کرده اند.
بر اساس نقل قول بزرگان و آثار به جای مانده از قرنهای پیش روستای آبدر دارای قدمتی دیرینه است که در قرنهای گذشته براثر بلایای طبیعی مانند سیل و زلزله چندین بار جابجا شده است این آثار شامل خرابه های کلا، گلال قیله ( ده ها خمره از این مکان به دست آمده ) دیوارهای بجا مانده در ابتدای دره گل زرد قبرستان زیرباغ میوک که اجساد آن روبه آفتاب دفن شده بودند ( حدود پنجاه سال قبل تخریب و به باغ انگور تبدیل شده ) و همچنین قنات آبی که آخرین خلقه چاه آن به عمق حدود پنجاه متر که از دشت مجاور کوه قلاقک ( غلاغک ) سرچشمه گرفته و به فاصله بیش از پنج کیلومتر ادامه حیات را دراین روستا میسر ساخته است قدمت این روستا را نشان می دهند.
اخیراً کسانی که برای لایروبی به داخل قنات به عمق سی تا چهل متری زمین رفته اند می گویند یک دستگاه تریلر به راحتی می تواند در کوره چاه ( محل گذر آب ) دور بزند و به همین دلیل بزرگان معتقدند که این قنات مربوط به دوران هخامنشیان است. آنچه بنده به یاد دارم سه دستگاه آسیاب آبی در مسیر جاری شدن آب این قنات به طور شبانه روز مشغول آرد کردن گندم بودند ( بررسی دقیق قدمت قنات کار سازمان میراث فرهنگی است )
زمان قاجار دوران رشد و شکوفایی این روستا بوده زیرا بیش از پنجاه خانوار از خان ها مانند: نورالله خان، جهانگیر خان، سرتیپ سلیمان خان، میرپنج نبی خان، رستم خان، شیردل خان و… در اینجا سکونت داشته اند در میان این خان ها دوتن بیش از دیگران باهم رقابت داشته اند، یکی نورالله خان بوده که سازنده قلعه بسیار معروف آبدر در قسمت غربی آن است این قلعه که به شکل مربع ساخته شده به نحوی که چهار برج با سوراخهایی برای تیراندازی در چهارگوشه آن با ارتفاع بلند تعبیه و دیوارهای آن نیز حدود ده متر ارتفاع داشته اند داخل قلعه دارای خانه های مجلل، گریزگاه و آب لوله کشی و حوض و فواره بوده و این آب به وسیله لوله های سوفالی که به زبان محلی به آنها ( گنگ ) می گویند آب را از دره پرآب میوک به داخل قلعه منتقل می نموده قلعه دارای یک در بسیار محکم در زیر یکی از برجها بود که از داخل برج تا بالای در لوله های سوفالی کار گذاشته بودند ( نگارنده با چشمهای خود در و لوله های سوفالی بالای آن را روئیت کرده ام ) که هنگام خطر و حمله دزدها و آتَش زدن در از بالا آب را روی آتش فرو ریخته و آن را خاموش می کرده اند ( درحال حاضر قسمتی از دیوارها باارتفاع حدود هفت متر و یکی از برجها باقی مانده است ) دومین خان پرنفوذ سرتیپ سلیمان خان میرپنج بوده که درشمال روستای آبدر اقدام به ساخت برجی سه طبقه، دو حیاط مجلل، حمام خصوصی با لوله کشی آب از دره گیچ، اصطبل اسب، قنات خصوصی و ده ها نوکر و کلفت بوده است این شخص علاوه بر قسمتی از روستای آبدر روستاهای حسن کوسج و حرم آباد را نیز در مالکیت خود داشته و همان طور که ابتدا در مورد فرهنگ اشاره شد این خان ها نیز دارای فرهنگ بالایی بودند که با گذشت زمان فرهنگ آنها نیز به مردم روستا منتقل شده است. این روستا دارای چندین طایفه بزرگ و کوچک بنام مرادی، رضائی، جعفری، رشتوئی، شهبازی، رحیمی، رسولی، اسدی، چراغپور، علی اکبری، اسکندری و غلامی می باشد.