ابخر

لغت نامه دهخدا

ابخر. [ اَ خ َ ] ( ع ص ) گنده دهان. گنده دهن.آنکه دهان بدبوی دارد. مؤنث : بَخْراء :
پیر سگانی که چو شیر ابخرند
گرگ صفت ناف غزالان خورند.

نظامی.

چو شیران ابخر و شیرویه نامش.

نظامی.

گنده دهان، کسی که دهانش بوی بدبدهد
( صفت ) گنده دهان گنده دهن آنکه دهان بدبوی دارد و تائ نیث آن در عربی بخرائ باشد .

(اَ خِ ) [ ع . ] (ص . ) کسی که دهان بدبوی دارد. گنده دهان .

کسی که دهانش بوی بد می دهد، گَنده دهان.

پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید