ابح

لغت نامه دهخدا

ابح. [ اَ ب َح ح ] ( ع ص ، اِ ) آنکه در آواز بح بح کند. مرد گلوگرفته گران آواز. || دینار. || فربه. || چوب سطبر. || تیر قمار.

ابح. [ اَ ب َح ح ] ( اِخ ) حسن بن ابراهیم ، معاصر مأمون خلیفه. او کتاب الاختیارات را در احکام نجوم برای مأمون نوشته و نیز کتاب المطر و کتاب الموالید از اوست.

ابح. [ اَ ب َح ح ] ( اِخ ) نام شاعری هذلی.

فرهنگ فارسی

نام شاعر هذلی

پیشنهاد کاربران

بپرس