ابتدا

[ویکی فقه] اِبْتِداء، مصدرِ باب افتعال از ریشۀ بدأ می باشد.
فعلِ اِبتَدَأَ به معنی آغاز کردن به کاری یا چیزی است، اما مصدرِ آن در ۵ مورد معانی اصطلاحی یافته است:
← امر عقلی و مفهوم کلی
مفهوم ابتداء در قرن های گوناگون البته از تحول و تطور به دور نمانده است.
← عقیده ابوهلال عسکری
قواعدی که تاکنون دربارۀ ابتداء بر شمردیم، البته به این نحو در آثار سده های دوم و سوم ق/۸ و ۹م موجود نیست.اولاً بیان این معانی در آن آثار، ساده و بی پیرایه است؛ثانیاً گویی نویسندگان آن دوره ها، هنوز به تناسب میان مقدمۀ شعر (نسیب یا تشبیب) و غرض اصلی آن (مدح، هجا، رثا...) عنایتی نداشته اند.از این رو، وقتی ابن قتیبه (د ۲۷۶ق/۸۸۹م) به بیان ساختمان قصیده می پردازد، می نویسد که «قصیده پرداز پیوسته قصیده را با ذکر دیار و ویرانه ها آغاز کند و بگرید و زاری کند...»
آذرنوش آذرتاش، مقدمۀ کتاب الشّعر و الشّعرای این قتیبه، ج۱، ص۱۰۱، تهران، ۱۳۶۳ش.
...

[ویکی فقه] ابتدا (قرائت قرآن). ابتدا (قرائت قرآن)، شروع به قرائت ابتدائا یا پس از تنفس در اثنای قرائت را می گویند.
«ابتدا» از قواعد قرائت قرآن است که در مقابل « وقف » می آید و عبارت است از شروع به قرائت پس از قطع یا وقف در اثنای قرائت. اهمیت این بحث نیز مانند وقف است؛ زیرا قاری همیشه پس از وقف نیز مجبور است از بهترین کلمه ممکن شروع کند.
جایگاه ابتدا
«ابتدا» فقط اختیاری است؛ برخلاف وقف که هم اضطراری و هم اختیاری دارد. «ابتدا» تنها با کلمه ای روا است که وافی به مقصود کلام باشد و خلاف معنای مقصود تداعی نشود. پس اگر در غرض مورد نظر خللی پدید آید یا خلاف معنای مقصود تداعی شود، قبیح و زشت خواهد بود و قاری باید از آن بپرهیزد.
اقسام ابتدا
ابتدا نیز مانند وقف دارای اقسام چهارگانه (تام، کافی، حسن و قبیح) می باشد. مثلا در: (ومن الناس من یقول آمنا بالله)
بقره/سوره۲، آیه۸.
...

اِبْتِدا
(در لغت به معنی آغاز) اصطلاحی در عروض. جزء اول مصراع دوم است، مانند عشق در این بیت: در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد/عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد (حافظ).