ابا

[ویکی الکتاب] ریشه کلمه:
ابب (۱ بار)

به فتح همزه و تشدید باء، به معنى گیاهان خودرو و چراگاهى است که آماده چریدن حیوانات و یا جمع آورى گیاهان باشد و در اصل معنى «آمادگى» را مى‏بخشد و از آن جا که این گونه چراگاهها آماده بهره‏بردارى است، به آن «ابّ» گفته شده است. بعضى نیز گفته‏اند منظور از «ابّ» میوه‏هایى است که قابل خشک کردن و ذخیره کردن براى زمستان است، به مناسبت این که همیشه آماده بهره‏بردارى است.
(بتشدید یاء) چراگاه. در مفردات و نهایه گوید: چراگاهى که براى چریدن و چیدن آماده است. در اقرب الموارد گفته گیاهان خودرو که چهارپایان خورند. عبس_٣١ کلام مجمع نیز نظیر مفردات و نهایه است. باید دانست مراد ازآن در آیه، علفهاى خود رواست زیرا که «ابّ» مفعول «اَنبتنا» است و روئیدن در علفهاست نه در محلّ آنها و آنجا که چراگاه معنى شده محل بالتبع مراد است. این کلمه در کلام اللّه مجید فقط یکبار یافته است و اصل آن چنانکه اهل لغت گفته‏اند به معنى تَهیّاءِ و آمادگى است: «اَبّ للسیراباً تَهیّاءَله» در نهایه گفته: در حدیث قُسّ بن ساعده هست: «فجعل برتع اَبّاً». یکى از محققین پس از نقل اقوال علما در معنى «اَبّ» احتمال داده که واو در «وابّا» جزءِ کلمه است و آن بى تشدید مى‏باشد، آیه: «وفاکهة و ابّا» مرکب است از دو لفظ «فاکهة» به معنى میوه و «وأباً» به معنى درشت و شاداب و گوناگون على هذا بقول ایشان و او عاطفه نیست، و «وأب» بر وزن دهر صفت «فاکهة» است. و آنگاه احتمال خویش را نزدیک به یقین دانسته است. روح سخن ایشان در این احتمال آن است که اهل لغت و تفسیر معناى صریحى و روایت صحیحى درباره این کلمه نگفته و نقل نکرده‏اند. ولى براى «وأب» معناى روشنى است، ایضاً مى‏گوید: علماى لغت «اَبّ» را دخیل و غیر عربى گفته‏اند. (دیوان دین ص 106 - 124). نگارنده پس از تعمق و دقت، تحقیق ایشان را مورد قبول ندانستم زیرا اولا: هیچ یک از قُرّاءِ باءِ «ابّ» را بى تشدید نخوانده است. ثانیا: در آنصورت تناسب و معنى آیات درست نخواهد بود که آیات بدین قرارند: «فَانْبَتْنا فیها حَبَّاً. و عِنَباً وَ قَضَباً. وَ زَیتوُناً وَ نَخْلَاً. وَ حَدائِقَ غُلباً. وَفاکِهَةً وَ اباً. مَتاعاً لَکُمْ وَ لِاَنَعْامکُمْ» در این آیات چنانکه مى‏بینیم فرموده: از زمین براى شما دانه، انگور، تره، زیتون، درخت خرما باغهاى انبوه یا درختان بزرگ، میوه و چراگاه رویاندیم. پس از آن مى‏فرماید: اینها متاعند براى شما و چهارپایان شما. معلوم است که انگور، تره و غیره معمولاً خوراک انسان است، اگر «أبّاً» را و أب خوانده و وصف فاکهه بدانیم و درشت معنى کنیم به جمله «متاعاً... لانعامکم» محلّى باقى نخواهد ماند زیرا مذکورات ما قبل، همه «متاعاً لکم» اند و اینکه قضب به معنى یونجه است و در صحاح گوید آن اسفست (اسپست: یونجه) فارسى است مطلبى تمام نمى‏شود زیرا ظاهراً مراد از آن در آیه تره خوردنى است و به مناسبت آنکه پشت سر هم چیده مى‏شود قضب گفته شده وانگهى اگر یونجه باشد براى اَنعام کافى نیست. اما اگر «اَبّ» را چراگاه بگیریم مطلب تمام خواهد بود. ثالثاً: وصف فاکهه در آیات دیگر مؤنث آمده مثل «فاکهة کثیرة» ، ، ، لازم بود در آیه ما نحن فیه گفته شود: «فاکهة و أبة» تا صفت با موصوف در تأنیث موافق باشد، و لفظ و أب از صفات مشترک نیست تا مذکر و مؤنث در آن یکسان باشد و در لغت آنگاه که موصوفش مؤنث باشد آمده: «قِدر و أبة» و نیز آمده «اناءِ وَ أبٌ» (اقرب الموارد). وانگهى وَأب بمعنى ضخیم و واسع، وصف میوه استعمال نشده بلکه وصف کاسه، گودال و نظیر آنها آمده است نویسنده فوق الذکر پس از توجّه به این نکته استعمال آن را در میوه درشت معناى مُوَلّد (تازه) گرفته است تا اشکالى وارد نشود. در خاتمه لازم است بدانیم: اَبّ از اوّل پر ماجرى است. شیخ مفید رحمةاللّه در ارشاد نقل میکند: از ابوبکر راجع به لفظ اَبّ سئوال شد در جواب گفت: فاکهه را مى‏شناسیم اَمّا اَبّ خدا به آن داناتر است. این سخن به امیرالمؤمنین «علیه السلام» رسید فرمود: سبحان اللّه آیا ندانسته که اَبّ علف و چراگاه است و خدا در «فاکهة وَ اَبّاً» نعمتهاى خود را که بر خلق و چهار پایان داده مى‏شمارد؟! ز مخشرى در کشاف ذیل آیه فوق قسمتى از روایت را نقل کرده و نظیر آن را از عمر نقل مى‏کند و در مقام اعتذار مى‏گوید: همت آنها مصروف به عمل بود نه بدانستن آنچه مورد عمل نبود. علّامه امینى در الغدیر ج 7 ص 103 و ج 6 ص 100 قول ابن حجر شارح صحیح بخارى را نقل کرده که گفته: بقولى اَبّ دخیل است و عربى نیست. مؤیّد این قول خِفاءِ معنى آن بر شیخین است. آنگاه فرمود: احدى از اهل لغت به دخیل بودن آن اشاره نکرده‏اند. نگارنده نیز در صحاح و قاموس و اقرب و نظیر آنها، ندیدم که به دخیل بودن آن اشاره‏اى شده باشد.

آبا. آبا ( به سوئدی: ABBA، مخفف نام اعضای گروه: Agnetha , Benny , Björn , Anni - Frid ) پرفروش ترین گروه موسیقی پاپ دههٔ ۷۰ میلادی بود. [ ۱] این گروه توسط دو زوج تشکیل شد و یکی از پرفروش ترین گروه های تاریخ است. این گروه سوئدی در سال ۱۹۷۲ با حضور بنی آندِشون و بیورن اولویوس آهنگ سازان گروه، و به همراه آنی - فرید لینگستاد و آنگنیه تا فلتسکوگ خوانندگان گروه، در استکهلم شکل گرفت و تا سال ۱۹۸۲ به فعالیت خود ادامه داد. آلبوم های آبا در مجموع بیش از ۳۷۰ میلیون نسخه فروش داشته است. این گروه در سپتامبر ۲۰۲۱ از پیوستن دوباره اعضا به هم و شروع فعالیت دوباره هنری گروه بعد از ۴۰ سال با انتشار یک آلبوم خبر دادند. [ ۲] [ ۳]
جدایی این گروه پرطرفدار با جدایی زوج بیورن و اجنتا از هم آغاز شد و گرچه زوج دیگر سعی در نگهداری گروه کردند اما با جدایی آن دو نیز از هم گروه بدون فعالیت ماند و امید طرفداران گروه را برای ادامهٔ فعالیتشان از بین برد. این گروه هنوز هم به عنوان یکی از پرفروش ترین گروه های پاپ در کل تاریخ مطرح می شود و خلاقیت این گروه در آن زمان در زمینهٔ خودشان بقدری بالا بود که رکورد فروش را حتی در آمریکا زدند. آهنگ های معرف این گروه از جمله «بده! بده! بده!» و «ملکه رقصان»، «اس اواس» و… هنوز هم شنیده می شود. بسیاری از آهنگ های این گروه مورد بازخوانی قرار گرفته است.
آبا در سال ۲۰۲۱ دوباره شروع به فعالیت کرده است و چند ترانه جدید منتشر کرد و در آلبوم جدید خود با نام سفر از جمله تک آهنگی با نام «تنها یک خیال» قرار داد.
• آنی - فرید لینگستاد
• آنگنیه تا فلتسکوگ
• بنی آندِشون
• بیورن اولویوس
• ۱۹۷۳ - رینگ رینگ
• ۱۹۷۴ - واترلو
• ۱۹۷۵ - آبا
• ۱۹۷۶ - ورود
• ۱۹۷۷ - آلبوم
• ۱۹۷۹ - آیا می خواهی
• ۱۹۸۰ - سوپر تروپر
• ۱۹۸۱ - دیدارکنندگان
• ۲۰۲۱ - سفر

آبا (آلبوم). «آبا» سومین آلبوم استودیویی ابرگروه سوئدی موسیقی پاپ آبا است که در ۲۱ آوریل ۱۹۷۵ منتشر شد و سه ترانه بسیار موفق به نام های «اس اواس»، «دارم، دارم، دارم، دارم، دارم» و «ماما میا» در آن عرضه شد. [ ۳]
منبع:[ ۴]
[ ۵]
[ ۶]
یادداشت
• ^  a یعنی آن فرد تنظیم کننده موسیقی بوده اند.

آبا (روسیه). آبا ( به لاتین: Aba ) یک رود در روسیه است که در استان کمروو واقع شده است. [ ۱]

آبا (مجارستان). آبا ( مجاری: Aba ) یک سکونتگاه مسکونی در مجارستان است که در فیر واقع شده است. [ ۱]

ابا (جمهوری آفریقای مرکزی). ابا ( به لاتین: Abba ) یک منطقهٔ مسکونی در جمهوری آفریقای مرکزی است که در نانا - مامبره واقع شده است. [ ۱]

اَبّا (Abba)
(در زبان آرامی به معنی «پدر»، همانند کلمۀ «اب» عربی) در تلمود۱ بابلی، لفظی که فرزندان به هنگام خطاب کردنِ پدران خود به کار می برند؛ نیز لفظی محترمانه در خطاب به خاخام۲ها. در کلیساهای سریانی۳، قبطی۴ و حبشی۵، به اسقف۶ ها نیز اَبّا گفته می شود.