آب گذر سگوبیا. آبگذر سگوبیا ( به اسپانیایی: Acueducto de Segovia ) آب گذری است رومی واقع در شهر سگوبیای اسپانیا و یکی از مهم ترین آب گذرهای باقی مانده در شبه جزیره ایبری است که تا به امروز به خوبی حفظ شده است. این آب گذر همچنین یکی از مهم ترین نمادهای شهر سگوبیاست به نحوی که نمایی از آن در نشان رسمی شهر نیز وجود دارد.
از آنجا که این آب گذر فاقد کتیبه ای قابل استناد است نمی توان تاریخ دقیق ساخت آن را مشخص کرد. با این حال پژوهشگران زمانی بین نیمهٔ دوم سدهٔ نخست میلادی تا سال های آغازین سدهٔ دوم را که همزمان با دوران امپراتوری یا وسپاسیان یا نروا می شود را به عنوان زمان احتمالی ساخت این سازه در نظر گرفته اند. در عین حال تاریخ شکل گیری خود شهر سگوبیا نیز به طور دقیق مشخص نیست. تا پیش از فتح این منطقه به دست رومیان مردمانی موسوم به Vaccaei در آنجا ساکن بودند. پس از فتح شهر، لشکریان رومی که برای کنترل منطقه به آنجا فرستاده شده بودند در همانجا ماندند و سکنی گزیدند.
آب گذر سگوبیا کار انتقال آب از رودخانهٔ فوئنته فریا در کوه های مجاور واقع در حدود ۱۷ کیومتری شهر و در منطقه ای موسوم به لا آکبدا را انجام می داد و این آب ها پس از طی ۱۵ کیلومتر دیگر به شهر می رسید. آب ورودی سپس در مخزنی موسوم به ال کاسرون ( یا خانهٔ بزرگ ) جمع آوری می شد و سپس از طریق کانالی به برج دوم موسوم به کاسا ده آگواس ( آب خانه یا آب انبار ) منتقل می گردید. در آنجا شن موجود در آب ته نشین شده و آب به طور طبیعی تصفیه می شد. پس از این مرحله آب مسیری ۷۲۸ متری را می پیمود تا به پوستیگو، صخره ای برآمده که مرکز قدیمی شهر موسوم به سگوبیا آلکازار بر آن بنا شده بود می رسید. آب گذر سگوبیا سپس در پلازا ده دیاز سانز یا میدان دیاز سانز ناگهان به سوی پلازا آزوگِخو یا میدان آزوگِخو تغییر مسیر می داد و در اینجا بود که تمام شکوه خود را به نمایش می گذارد.
ارتفاع آب گذر سگوبیا در بلندترین قسمت آن همراه با فونداسیون ۶ متریش به ۲۸٬۵ متر می رسد و طاق هایی تکی یا دوتایی که بر ستون هایی سوارند در طول آن دیده می شود چنانکه این آب گذر، از نقطه ای که وارد شهر می شود تا رسیدنش به پلازا ده دیاز سانز دارای ۷۵ طاق تکی، ۴۴ طاق دوتایی ( یا ۸۸ طاق اگر جداگانه شمارش می شدند ) و باز در ادامه ۴ طاق تکی است که در مجموع ۱۶۷ طاق را به وجود می آورند.
ساخت آبگذر سگوبیا بر اساس اصولی که ویتروویوس در کتاب خود De Architectura ( انتشاریافته در اواسط سدهٔ یکم میلادی ) آورده بود صورت گرفت.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاز آنجا که این آب گذر فاقد کتیبه ای قابل استناد است نمی توان تاریخ دقیق ساخت آن را مشخص کرد. با این حال پژوهشگران زمانی بین نیمهٔ دوم سدهٔ نخست میلادی تا سال های آغازین سدهٔ دوم را که همزمان با دوران امپراتوری یا وسپاسیان یا نروا می شود را به عنوان زمان احتمالی ساخت این سازه در نظر گرفته اند. در عین حال تاریخ شکل گیری خود شهر سگوبیا نیز به طور دقیق مشخص نیست. تا پیش از فتح این منطقه به دست رومیان مردمانی موسوم به Vaccaei در آنجا ساکن بودند. پس از فتح شهر، لشکریان رومی که برای کنترل منطقه به آنجا فرستاده شده بودند در همانجا ماندند و سکنی گزیدند.
آب گذر سگوبیا کار انتقال آب از رودخانهٔ فوئنته فریا در کوه های مجاور واقع در حدود ۱۷ کیومتری شهر و در منطقه ای موسوم به لا آکبدا را انجام می داد و این آب ها پس از طی ۱۵ کیلومتر دیگر به شهر می رسید. آب ورودی سپس در مخزنی موسوم به ال کاسرون ( یا خانهٔ بزرگ ) جمع آوری می شد و سپس از طریق کانالی به برج دوم موسوم به کاسا ده آگواس ( آب خانه یا آب انبار ) منتقل می گردید. در آنجا شن موجود در آب ته نشین شده و آب به طور طبیعی تصفیه می شد. پس از این مرحله آب مسیری ۷۲۸ متری را می پیمود تا به پوستیگو، صخره ای برآمده که مرکز قدیمی شهر موسوم به سگوبیا آلکازار بر آن بنا شده بود می رسید. آب گذر سگوبیا سپس در پلازا ده دیاز سانز یا میدان دیاز سانز ناگهان به سوی پلازا آزوگِخو یا میدان آزوگِخو تغییر مسیر می داد و در اینجا بود که تمام شکوه خود را به نمایش می گذارد.
ارتفاع آب گذر سگوبیا در بلندترین قسمت آن همراه با فونداسیون ۶ متریش به ۲۸٬۵ متر می رسد و طاق هایی تکی یا دوتایی که بر ستون هایی سوارند در طول آن دیده می شود چنانکه این آب گذر، از نقطه ای که وارد شهر می شود تا رسیدنش به پلازا ده دیاز سانز دارای ۷۵ طاق تکی، ۴۴ طاق دوتایی ( یا ۸۸ طاق اگر جداگانه شمارش می شدند ) و باز در ادامه ۴ طاق تکی است که در مجموع ۱۶۷ طاق را به وجود می آورند.
ساخت آبگذر سگوبیا بر اساس اصولی که ویتروویوس در کتاب خود De Architectura ( انتشاریافته در اواسط سدهٔ یکم میلادی ) آورده بود صورت گرفت.
wiki: آب گذر سگوبیا