اب های داخلی

آب های داخلی. با توجه به کنوانسیون ملل متحد در مورد حقوق دریاها به جز کشورهای مجمع الجزایری، آب های داخلی یک کشور شامل طرف رو به خشکی خط مبدأ آب های سرزمینی یک کشور می شود. [ ۱] این آب ها شامل راه های آبی مانند رود، آبراهه و گاهی آب خلیج های کوچک می شوند.
در آب های داخلی، حاکمیت یک کشور مانند عملکرد آن در سرزمین اصلی است. کشور ساحلی، آزاد به وضع قوانین در آب های داخلی، تنظیم هرگونه استفاده و استفاده از منابع طبیعی در آن است. در صورت عدم وجود توافق، کشتی های خارجی هیچگونه حق عبور در آب های داخلی را ندارند و این نداشتن حق عبور بی ضرر، تفاوت کلیدی بین آب های داخلی و سرزمینی است. [ ۲] آب های مجمع الجزایری در خارجی ترین بخش جزایر کشورهای مجمع الجزایری به عنوان آب های داخلی فرض می شوند با این تفاوت که باید در آنها اجازه عبور بی ضرر داده شود، اگر چه کشور مجمع الجزایری ممکن است خطوط دریایی خاصی برای عبور در این آب ها تعیین کند.
هنگامی که یک کشتی خارجی مجاز به وارد شدن در آب های داخلی می شود موظف به پیروی از قوانین کشور ساحلی است، با این استثنا که خدمه کشتی مشمول قانون پرچم کشور می شود. این امر به دلیل شرایط کاری و جنایاتی است که درون یک کشتی، حتی اگر در هنگام لنگر انداختن در یک بندر اتفاق می افتند. چگونگی برخورد با جرائم و جنایات ارتکابی در خاک یک بندر توسط خدمه یک کشتی خارجی، همیشه بر اساس قانون کشور ساحلی انجام می گیرد. در زمان اجرای قوانین گمرکی، یا وقتی که خطری برای صلح و امنیت در کشور ساحلی وجود دارد، در صورت درخواست ناخدای کشتی از مقامات محلی، کشور ساحلی می تواند در امور کشتی مداخله کند. [ ۱]
امکان ادعای مالکیت از سوی یک کشور بر یک راه آبی به عنوان آب های داخلی آن، باعث اختلافاتی بین کشورها شده است. به عنوان نمونه، کانادا ادعا می کند بخشی از گذرگاه شمال غربی، جزئی از آب های داخلی آن کشور است و به طور کامل تحت اختیار کانادا است. [ ۳] اما آمریکا و بسیاری از کشورهای دریایی، این راه آبی را یک تنگه بین المللی می دانند. به این معنی که کشتی های خارجی حق عبور ترانزیت از آنرا دارند. [ ۴] [ ۵]
دادگاه بین المللی حقوق دریاها که در سال ۱۹۹۴ تشکیل شد، قدرت حل و فصل اختلافات دریایی بین کشورهای ثالث را دارد.