دواء

دواء. [ دَ ] ( ع اِ ) دارو. ( منتهی الارب ). ج ، ادویه.( مهذب الاسماء ). دوا. ( یادداشت مؤلف ). آنچه بدان معالجه کنند. ( از اقرب الموارد ). دارو و چیزی که به آن درمان کرده شود. ( آنندراج ). در لغت به معنی درمان است و در عرف پزشکان چیزی را گویند که به سبب کیفیتش در بدن اثر کند، و آن اسمی است که اطلاق شود بر هر چیزی که بیماری یا درد را از تن زایل گرداند و یا تندرستی بدن را حفظ کند و آن یا مفرد است یا مرکب از دو دارو یا بیشتر. و نیز دوا یا طبیعی است مانند شیر و یا مصنوعی مانند تریاق. ( از کشاف اصطلاحات الفنون ).
- دواء ترنجبین ؛ شیر گاو با ترنجبین پخته. ( یادداشت مؤلف ).
- دواء سمی ؛ آنکه به کیفیت تأثیر او موافق مزاج بوده بالخاصیة کشنده باشد مثل افیون. ( تحفه حکیم مؤمن ).
- دواء شوینثا ؛ دوأالخطاطیف. ( یادداشت مؤلف ). رجوع به ماده دواءالخطاطیف شود.
- دواء غذایی ؛ آنکه تأثیر کیفیت او زیاده بر تأثیر کمیت باشد. ( تحفه حکیم مؤمن ).
- دواء کرکم ؛ معجونی است که زعفران جزیی از آن است. ( یادداشت مؤلف ).
- دواء مطلق ؛ آنکه تأثیر به کیفیت کند و جزء بدن نشود. ( تحفه حکیم مؤمن ).
|| شفاء [ ش َ / ش ِ ]. ( منتهی الارب ). || به معنی مرهم مجاز است ، از قبیل تسمیة الشی باسم جنسه. ( آنندراج ). || داروی فربهی زن. || داروی لاغری و باریکی اسب. ج ، ادویة. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ).

دواء. [ دَ / دِ ] ( ع مص ) مداواة. ( منتهی الارب ). رجوع به مداواة و مداوا شود.

دواء. [ دَوْ وا ] ( ع ص ) دوات فروش. ( یادداشت مؤلف ).رجوع به دوات شود.

لغت نامه دهخدا

پیشنهاد کاربران