گوش تیز

لغت نامه دهخدا

گوش تیز. ( ص مرکب ) تیزگوش. رجوع به تیزگوش شود.

فرهنگ فارسی

آنکه قوه شنوایی اش قوی باشد .

فرهنگ عمید

آن که قوۀ شنوایی قوی دارد.

پیشنهاد کاربران