گوشوار

گوشوار. [ گوش ْ ] ( اِ مرکب ) مرکب از: گوش + وار. به معنی آنچه گوش میبرد و حمل میکند و مراد زیوری است سیمینه یا زرینه و یا بلورینه یا از فلزات دیگر گاه مرصع و یا از جنس سنگهای قیمتی که در گوش آویزند. زیوری که در گوش آویزند و آن را به تازی قرط خوانند و ستاره و برق از تشبیهات او است. ( آنندراج ). حلقه گوش. ( ناظم الاطباء ). گوشواره :
به یک گردش به شاهنشاهی آرد
دهد دیهیم و طوق و گوشوارا.چون گل سرخ از میان پیلغوش
یا چو زرین گوشوار از خوب گوش.همه دین پذیر و همه هوشیار
همه ازدر یاره و گوشوار.گهر کرد بسیار پیشش نثار
ابا چتر و با پیل و با گوشوار.همه طوقداران با گوشوار
سراپرده آراسته شاهوار.یکی طوق زرین زبرجدنگار
چهل یاره و سی و شش گوشوار.هم از طوق و هم تخت و هم گوشوار
همان تاج زرین زبرجدنگار.همان گوشوار سیاووش رد
کزو یادگار است ما را خرد.که گر شاه بپذیرد این دین راست
دو عالم به شادی و شاهی وراست
همان تاج یابد همان گوشوار
همه ساله با بوی و رنگ و نگار.تا گوش خوبرویان با گوشوار باشد
تا جنگ و تا تعصب باذوالفقار باشد.این چو زرین چشم بر وی بسته سیمین چشم بند
وآن چو سیمین گوش ، اندر گوش زرین گوشوار.چو پیریت سیمین کند گوشوار
از آن پس تو جز گوش رفتن مدار.ابا هر یکی افسر شاهوار
هم از گونه گون طوق با گوشوار.گاهی عروس وار به پیش آید
با گوشوار و یاره و با افسر.بیچاره مشک بید شده عریان
با گوشوار و قرطه دیبا شد.بی زیب و زینت است هر آن گوش و گردنی
کو نیست زیر طوق من و گوشوار من.گرچه پیوسته ست بس دور است جان از کالبد
گرچه نزدیک است بس دور است گوش از گوشوار.گفتم رسد به گوش تو پندم چو گوشوار
آری رسد ولیکن چون حلقه بر در است.بیشتر بخوانید ...

گوشواره:زیوری که زنان درپره گوش خود آویزان میکنند، گوش مانند، گوشه مانند، گوشه ایوان، کنج اطاق
( اسم ) ۱ - زینتی ساخته از فلزات قیمتی و احجار کریمه یا از بلور که در گوش آویزند ( مخصوصا زنان ) حلق. گوش گوشواره : گوشوار زر و لعل ار چه گران دارد گوش دور خوبی گذرانست نصیحت بشنو . ( حافظ ) ۲ - زیوری که در گوش پرندگان کنند : سگ و یوز و بازش ده و دو هزار که با زنگ وزرند و با گوشوار . یا ترکیبات اسمی : گوشوار فلک . ماه نو : دیدم اندر سواد طر. شب گوشوار فلک ز گوش. بام . ( انوری ) یا ترکیبات فعلی : از گوشوار کسی چیزی آویختن . بدو فرمان دادن : نشستم کنون تا چه فرمان دهی چه آویزی از گوشوار رهی ? یا با گوشوار بودن ( بنده پرستنده ) . حلق. غلامی بگوش و طوق بندگی بر گردن داشتن : بگفتند با نامور شهریار که ما بندگانیم با گوشوار . یا گوشوار بودن سخن . مانند گوشوار در گوش جای گرفتن سخن و گفتار : همان پند تو یادگار من است سخنها آی تو گوشوار من است . ۳ - اطاق یا بالا خانه ای که در گوش. تالار واقع است گوشوارک .

۱. = گوشواره
۲. [قدیمی] گوش مانند.
۳. [قدیمی] گوشه مانند.
۴. [قدیمی] گوشۀ ایوان.
۵. کنج اتاق.

{atrial auricula, auricula atrialis, atrial appendage, auricula , auricle} [پزشکی] کیسۀ مخروطی شکل کوچکی شبیه به لالۀ گوش که از بخش قدامی فوقانی هر دهلیز قلب بیرون آمده است

/gooshvaar/ گوشواره