گاه شماری رسمی ایران بر طبق
قانون اساسی هجری
خورشیدی است و البته هجری
هجری قمری قراردادی">قمری نیز معتبر است؛ تعطیل رسمی هفتگی نیز روز جمعه است.
اکرمی، موسی. گاه شماری ایرانی.
تهران: دفتر پژوهش های فرهنگی، ۱۳۸۰. شابک ۹۶۴‐۵۷۹۹‐۴۲‐۲.
تاریخ شناسی، پایهٔ پیش دانشگاهی، رشتهٔ علوم انسانی، دفتر برنامه ریزی و تألیف کتاب های درسی ایران، ۱۳۸۵. (بازنگری شده)
گاهشماری هجری خورشیدی در
۱۱ فروردین ۱۳۰۴ (۱۹۲۵ میلادی) در
مجلس شورای ملی تصویب شد و به موجب آن طول و نام ماه های
سال اصلاح شد. طول ماه ها که در هر سال متغیر بود و از ۲۹ تا ۳۲ روز تغییر می کرد به شش ماه ۳۱ روزه، پنج ماه ۳۰ روزه و یک ماه ۲۹ روزه (که در سال های
کبیسه ۳۰ روز می شود) دقیق شد و نام ماه ها از نام عربی
برج های فلکی به نام های امروزی آن (فروردین تا اسفند) تغییر کرد. معیار شروع
سال، ۱ فروردین و معیار لحظه تحویل سال
اعتدال بهاری است.
بر طبق این گاه شماری، مانند گاه شماری هجری خورشیدی برجی، بر مبنای طول و سرآغاز سال
گاه شماری جلالی است ولی مبدأ آن برگرفته از تقویم برجی مذکور، نوروز سال
هجرت محمد، پیامبر
اسلام از
مکه به
مدینه در سال
۶۲۲ میلادی است و ماه های آن با تعدیل طول و تغییر نام ماه های تقویم برجی است.
تقویم هجری
خورشیدی، بر اساس مبانی تقویم جلالی (ایجاد شده در ۴۷۱ هجری قمری) و پس از تغییراتی در تقویم جلالی در قالب تقویم هجری خورشیدی برجی در سال
۱۲۸۹|۱۲۸۹ خورشیدی برای امور مالی کشور رسمیت یافت.