کوزوو

کوزوو[ الف] ( به آلبانیایی: Kosova ) با نام رسمی جمهوری کوزوو کشوری در مرکز شبه جزیره بالکان در اروپای جنوب شرقی است که در سال ۲۰۰۸ اعلان استقلال کرده گرچه صربستان آن را بخشی از خاک خود می داند. [ ۱۴] ۹۷ کشور جهان تا ۲۷ فوریهٔ ۲۰۱۷ کوزوو را به رسمیت شناخته اند و این کشور به عضویت نهادهای بین المللی همچون بانک جهانی و صندوق بین المللی پول درآمده است. گرچه، روسیه و چین دو عضو دائم شورای امنیت استقلال کوزوو را به رسمیت نشناخته اند و این کشور عضو سازمان ملل نیست.
کوزوو پس از اعلام استقلال یک جانبه، نام خود را از اقلیم کوزوو به جمهوری کوزوو تغییر داد. این کشور با مساحت ۱۰٬۸۸۷ کیلومتر مربع، ۱۶۹اُمین کشور جهان از نظر مساحت است. همچنین با جمعیتی در حدود ۱٬۹۳۵٬۲۵۹ نفر ( برآورد ۲۰۲۱ ) ۱۵۲اُمین کشور جهان از نظر جمعیت است. [ ۱۵] جمهوری کوزوو از غرب با آلبانی و مونته نگرو، از شمال و شرق با صربستان و از جنوب با مقدونیه شمالی همسایه است. بزرگ ترین شهر و پایتخت این جمهوری، پریشتینا است. از شهرهای مهم آن می توان به پریزرن، اوروشواس، میترویتسا، جاکوویسا و پچ اشاره کرد.
بیشتر قومیت این جمهوری را آلبانی تبارها تشکیل می دهند، اما ۴ درصد صرب و ۴ درصد دیگر اقوام هستند. دین بیشتر مردم اسلام است، اما اقلیت های ارتدکس و کاتولیک و دین های دیگر نیز در آن ساکن هستند. یورو واحد پول جمهوری کوزوو است و سیستم حکومتی جمهوری پارلمانی با یک مجلس قانون گذاری در آن حاکم است.
۱۳۸۹: کوزوو توسط مراد اول به امپراتوری عثمانی ملحق شد.
۱۹۱۲: در جنگ اول بالکان صربستان بار دیگر کوزوو را تحت کنترل خود درآورد.
۱۹۴۵: پس از جنگ جهانی دوم دولت جمهوری فدرال سوسیالیستی یوگسلاوی، کوزوو را با نام استان سوسیالیستی خودمختار کوزوو به عنوان بخشی از جمهوری سوسیالیستی صربستان، به رسمیت شناخت. پس از چهار دهه، آلبانیایی تبارهای کوزوو تبلیغات گسترده ای را برای خودمختاری بیشتر ترتیب دادند.
۱۹۷۴: از جانب دولت یوگسلاوی، وضعیتی برابر با یک جمهوری به کوزوو اعطا شد و در قانون اساسی یوگسلاوی نیز به تصویب رسید.
۱۹۸۰–۱۹۸۹: با وجود اعطای قانون گذاری به آلبانیایی تبارهای کوزوو، ناسیونالیست های آلبانیایی، پا را از این نیز فراتر گذاشتند و در دههٔ ۱۹۸۰ میلادی با برگزاری شورش های خیابانی، خواستار استقلال کوزوو از یوگسلاوی شدند. ناسیونالیست های صرب کوزوو به رهبری اسلوبودان میلوسویچ، با تظاهرکنندگان آلبانیایی تبار درگیر شدند و این درگیری ها به خشونت کشیده شد.

کوزوو (استان اشوی داشکسیه). کوزوو ( به لهستانی: Kozów ) یک منطقهٔ مسکونی در لهستان است که در گمینا سمکوو واقع شده است. [ ۱] کوزوو ۴۰۰ نفر جمعیت دارد.

کوزُوو (Kosovo)
نمایی از شهر پریشتینا، ناحیۀ خودمختار از ۱۹۴۵ تا ۱۹۹۰ در جنوب صربستان، با ۱۰,۹۰۰ کیلومتر مربع مساحت و ۲,۳۲۵,۰۰۰ نفر جمعیت (۲۰۰۱). مرکز آن پریشتینا است. تولیدات آن شراب، نیکل، سرب و روی است. در ۱۹۹۰، بین پلیس و آلبانیایی تبارهایی که خواستار وحدت کوزوو با آلبانی بودند، و صرب های کوزوو که خواستار ادغام آن در بقیۀ صربستان بودند، زد و خوردهایی درگرفت. مجلس صربستان، در سپتامبر، کوزوو را رسماً ضمیمه کرد و سربازان صرب به آن جا اعزام شدند (۱۹۹۸). در ۱۹۹۹، پس از عملیات بمباران یازده هفته ای بر ضد صرب ها، نیروهای ناتو به منظور حفظ صلح و آرامش وارد کوزوو شدند و سازمان ملل متحد، ادارۀ مدنی استان را بر عهده گرفت. پس از آغاز نبردها، در فوریۀ ۱۹۹۰ وضعیت فوق العاده اعلام شد و در ژوئیۀ ۱۹۹۰ مجلس و دولت منحل شدند. نهادها و رسانه های آلبانیایی سرکوب شدند و برای اخراج همۀ کارفرمایان آلبانیایی تبار از صنایع در تمام سطوح، «قانون اضطراری» به اجرا درآمد. مجمع کوزوو، به رغم انحلال رسمی، در ۱۹۹۱ همه پرسی برگزار کرد که ۹۹درصد به حاکمیت کوزوو رأی دادند. در مه ۱۹۹۲، اکثریت آلبانیایی تبار با برپایی انتخابات غیرمجاز، ابراهیم روگووا را به ریاست جمهوری برگزیدند و نمایندگان مجلس ۱۳۰ نفری خود را انتخاب کردند. اما، دیده بان حقوق بشر، در ماه اوت از حمله های منظم آلبانیایی تبارها به صرب ها و کولی ها در کوزوو گزارش داد و مدعی شد که بیش از ۱۶۴هزار صرب مجبور به فرار از کوزوو شده اند. از کشتار صرب ها در منطقه مدارک تازه ای به دست آمده است. در پنج هفتۀ نخست پس از امضای پیمان صلح حدود ۶۰۰هزار آواره به کوزوو بازگشتند. در ۲۰۰۸ کوزوو اعلام استقلال کرد و امریکا و آلبانی از استقلال آن پشتیبانی کردند، امّا روسیه با این امر مخالف بود. صاحب نظران احتمال می دهند که کوزوو آخرین مرحلۀ تجزیۀ کامل یوگسلاوی سابق باشد.