درمانگاه کانون خیرخواه در سال 1321 در محل کنیسا ملا حنینا افتتاح شد. آن تشکل کوچک به یاری حداوند و نیت خیر بنیانگزاران و جامعه یهودی و کمک مقطعی یهودیان خارج از کشور، رفته رفته گسترش یافت و از همان ایام تمام امکانات بهداشتی و درمانی بدون در نظر گرفتن رنگ پوست، نژاد و مذهب در اختیار تمامی هموطنان قرارگرفت. دهه 1320 بود، گروهی متشکل به نام کانون جوانان یهودی ایران به ریاست بنژامین نهورای در یک گردهمایی، دکتر رحیم کهن یکی از اعضای کانون که بارها ناظر بر وضع رقت بار بیماران یهودی و نیز شاهد بر رفتار خشونت بار و توهین آمیز نسبت به آنان در بیمارستان ها بود توجه به بهداشت و کمک به بیماران سرگردان و تحقیر شده یهودی را نیز در برنامه های کانون جوانان پیشنهاد نمود که با نظر موافق سایر اعضا به تصویب رسید.
... [مشاهده متن کامل]
دیری نپایید دکتر رحیم کهن با تشریح اهداف کانون به دوستش دکتر سپیر از وی دعوت به عضویت و همکاری در کانون می نماید، دکتر سپیر مشتاقانه از این امر استقبال می کند و عضویت را می پذیرد.
در اولین جلسه با حضور دکتر سپیر، ریاست کانون به وی واگذار می گردد.
نخستین حرکت، آشنا کردن مستمندان بر اهمیت بهداشت و نظافت، سپس با تهیه مقدمات درصد یافتن پایگاهی برآمدند.
در بین محل های پیشنهاد شده، کنیسای ملاحنینا انتخاب گردید و با همکاری یوسف ملمد ( مسئول کنیسا ) مقدمه پایه گذاری اولین پایگاه به عنوان یک مرکز درمانی که مظهر شکل گیری خدمات اجتماعی بود با همت چند جوان به نام کانون خیرخواه به سرپرستی دکتر روح ا. . . سپیر انجام گرفت و با قراردادن چند صندلی ویک میز و یک نیمکت ساده، رسما کار خود را آغاز نمودند.
2
مراسم کلنگ زنی درمانگاه کانون خیرخواه ( آذر 1321 )
استاد عزیز بنا، دکتر ناصر اخترزاد، دکتر رحیم کهن، دایی یعقوب مصابند، عبدالله یوم طوب، حاج شعبان شمس، دکتر روح الله سپیر، مهندس بنژامین نهورایی
پس از مدتی از محل دریافت کمک مالی طرح احداث 4 اطاق در همکف صحن حیاط کنیسای ملاحنینا و یک سالن اجتماعات در طبقه دوم آن پی ریزی شد.
به خاطر مراجعات روزافزون بیماران و زیاد شدن مراجعین، کمبود دارو و کمبود وسائل پزشکی و امکانات محدود پذیرش بیماران مشکلات و دشواری ها روز به روز بیشتر محسوس می شد. بار دیگر کانون جوانان با کمک های مردمی و اشخاص خیراندیش موفق شد.
در سال 1321 بی هیچ ادعا و کسب منفعت در قطعه زمینی مشرف بر خیابان سیروس اولین کلنگ درمانگاه کانون خیرخواه را بر زمین بکوبد و در آن شرایط سخت کاری بزرگ و تاریخی انجام دهند.
بدون تردید خدمات بی دریغ و تحسین برانگیر بنیانگزاران کانون خیرخواه فراموش شدنی نخواهد بود و نام زنان و مردانی که با حداقل امکانات، کمر همت بستند و این نهاد خیریه را بنا نهادند در تاریخ جامعه یهودیان ایران به نیکی ثبت شده است. در همین اثنا دامنه آتش جنگ جهانی دوم به ایران هم سرایت نمود و ارمغان شوم آن مرگ، قحطی، تاخت و تاز، نا امنی و سرایت بیماری ها به ویژه بیماری تیفوس و تیفوئید که سرزده به هرخانه ای خصوصا بی غوله های محله عودلاجان ( سرپولک ) تهران را سرکشید و خانواده های عیالوار یهودی، فشرده در زوایای تنگ و تاریک کوچه پس کوچه های سرچال، بی بهره از هرگونه بهداشت، سخت هدف هجوم بیماری های مسری قرار گرفتند.
فعالیت دکتر سپیر در سال های اولیه تاسیس درمانگاه کانون خیرخواه، در محل کوچک کنیسای ملاحنینا در جهت مبارزه با اپیدمی تیفوس آغازی اوج داشت.
وی بی پروا بی هیچ ترس و تردید، برای نجات جان مردم محروم جنوب تهران به ویژه محله عودلاجان به مبارزه با افریت مرگ که سایه گسترده بود شخصا اقدام نمود. با وجود آنکه خود به بیماری تیفوس مبتلا شد، تا آخرین لحظه دست از مبارزه برنداشت. اما به علت ضعف شدید ناشی از کار زیاد، نتوانست با مرگ مبارزه کند و جان به جان آفرین تسلیم نمود. پیش از مرگ فقط یک وصیت نمود، نگذارید درمانگاه خیرخواه از هم فرو بپاشد.
دکتر سپیر با فدا کردن جان خود بنیادی را بنا کرد که امروز این نهاد خیریه، مایه سرافرازی و غرور تاریخی یهودیان ایران در سرتاسر جهان می باشد.
اولین هیئت مدیره کانون خیرخواه در سال 1320:
مهندس بنژامین نهورایی، دکتر رحیم کهن، مهندس ربیع الی، مهدی محبوبیان، دکتر ناصر اخترزاد، خانبابا ذهابیان، یدیدیا ربانی، یوسف حقانی، عزت ا. . . سلیمی، نعمت ا. . . شهرآرا، نعمت ا. . . گبای، ابراهیم میزراحی، دکتر روح ا. . . سپیر ( رئیس هیئت مدیره )
پس از استقرار نظام جمهوری اسلامی در سال 1357، هیئت مدیره کانون خیرخواه با تغییر نام بیمارستان کوروش کبیر به دکتر سپیر مرحله تازه ای را آغاز کرد، و با تلاشی مستمر، بیمارستان را در ردیف یکی از بهترین نهادهای بهداشتی درمانی خیریه در ایران قرار داد و هر روز خود را موظف به انجام خدمات کاملتر به مراجعین دانست.
در سال 1362 به علت تراکم زیاد مراجعه کنندگان به بیمارستان، برای ارائه خدمات بیشتر به بیماران، هیئت مدیره کانون خیرخواه اقدام به ساختن محلی جدید برای درمانگاه انجام داد و ساختمان مشتمل بر 30 اطاق برای مطب و کلینیک برای پزشکان آماده بهره برداری نمود. همچنین خانه ای را در ضلع شمالی به مساحت 400 مترمربع خریداری گردید که به بخش اورژانس و بعضی تاسیسات بیمارستان اختصاص داده شد.
سال 1364 با احداث ساختمان جدید در قسمت شمالی بیمارستان، درمانگاه ها از ساختمان قدیم به ساختمان جدید منتقل شد و بخش زنان به شکل کنونی مستقل گردید.
ضمن آنکه بخشی جهت انبار فنی بیمارستان در قسمت غربی احداث شد. در همین سال با خرید ملک دیگری جنب شرق بیمارستان، ساختمان جدیدی جهت رختشویخانه، خیاط خانه، تاسیسات، اکسیژن مرکزی، سردخانه و موتورخانه برق احداث گردید، ضمن آنکه طبقه فوق این ساختمان در صورت نیاز آماده بهره برداری است.
امکانات بیمارستان به طور عه در سال های انقلاب و جنگ تحمیلی در خدمت مجروحین . . .
... [مشاهده متن کامل]
دیری نپایید دکتر رحیم کهن با تشریح اهداف کانون به دوستش دکتر سپیر از وی دعوت به عضویت و همکاری در کانون می نماید، دکتر سپیر مشتاقانه از این امر استقبال می کند و عضویت را می پذیرد.
در اولین جلسه با حضور دکتر سپیر، ریاست کانون به وی واگذار می گردد.
نخستین حرکت، آشنا کردن مستمندان بر اهمیت بهداشت و نظافت، سپس با تهیه مقدمات درصد یافتن پایگاهی برآمدند.
در بین محل های پیشنهاد شده، کنیسای ملاحنینا انتخاب گردید و با همکاری یوسف ملمد ( مسئول کنیسا ) مقدمه پایه گذاری اولین پایگاه به عنوان یک مرکز درمانی که مظهر شکل گیری خدمات اجتماعی بود با همت چند جوان به نام کانون خیرخواه به سرپرستی دکتر روح ا. . . سپیر انجام گرفت و با قراردادن چند صندلی ویک میز و یک نیمکت ساده، رسما کار خود را آغاز نمودند.
2
مراسم کلنگ زنی درمانگاه کانون خیرخواه ( آذر 1321 )
استاد عزیز بنا، دکتر ناصر اخترزاد، دکتر رحیم کهن، دایی یعقوب مصابند، عبدالله یوم طوب، حاج شعبان شمس، دکتر روح الله سپیر، مهندس بنژامین نهورایی
پس از مدتی از محل دریافت کمک مالی طرح احداث 4 اطاق در همکف صحن حیاط کنیسای ملاحنینا و یک سالن اجتماعات در طبقه دوم آن پی ریزی شد.
به خاطر مراجعات روزافزون بیماران و زیاد شدن مراجعین، کمبود دارو و کمبود وسائل پزشکی و امکانات محدود پذیرش بیماران مشکلات و دشواری ها روز به روز بیشتر محسوس می شد. بار دیگر کانون جوانان با کمک های مردمی و اشخاص خیراندیش موفق شد.
در سال 1321 بی هیچ ادعا و کسب منفعت در قطعه زمینی مشرف بر خیابان سیروس اولین کلنگ درمانگاه کانون خیرخواه را بر زمین بکوبد و در آن شرایط سخت کاری بزرگ و تاریخی انجام دهند.
بدون تردید خدمات بی دریغ و تحسین برانگیر بنیانگزاران کانون خیرخواه فراموش شدنی نخواهد بود و نام زنان و مردانی که با حداقل امکانات، کمر همت بستند و این نهاد خیریه را بنا نهادند در تاریخ جامعه یهودیان ایران به نیکی ثبت شده است. در همین اثنا دامنه آتش جنگ جهانی دوم به ایران هم سرایت نمود و ارمغان شوم آن مرگ، قحطی، تاخت و تاز، نا امنی و سرایت بیماری ها به ویژه بیماری تیفوس و تیفوئید که سرزده به هرخانه ای خصوصا بی غوله های محله عودلاجان ( سرپولک ) تهران را سرکشید و خانواده های عیالوار یهودی، فشرده در زوایای تنگ و تاریک کوچه پس کوچه های سرچال، بی بهره از هرگونه بهداشت، سخت هدف هجوم بیماری های مسری قرار گرفتند.
فعالیت دکتر سپیر در سال های اولیه تاسیس درمانگاه کانون خیرخواه، در محل کوچک کنیسای ملاحنینا در جهت مبارزه با اپیدمی تیفوس آغازی اوج داشت.
وی بی پروا بی هیچ ترس و تردید، برای نجات جان مردم محروم جنوب تهران به ویژه محله عودلاجان به مبارزه با افریت مرگ که سایه گسترده بود شخصا اقدام نمود. با وجود آنکه خود به بیماری تیفوس مبتلا شد، تا آخرین لحظه دست از مبارزه برنداشت. اما به علت ضعف شدید ناشی از کار زیاد، نتوانست با مرگ مبارزه کند و جان به جان آفرین تسلیم نمود. پیش از مرگ فقط یک وصیت نمود، نگذارید درمانگاه خیرخواه از هم فرو بپاشد.
دکتر سپیر با فدا کردن جان خود بنیادی را بنا کرد که امروز این نهاد خیریه، مایه سرافرازی و غرور تاریخی یهودیان ایران در سرتاسر جهان می باشد.
اولین هیئت مدیره کانون خیرخواه در سال 1320:
مهندس بنژامین نهورایی، دکتر رحیم کهن، مهندس ربیع الی، مهدی محبوبیان، دکتر ناصر اخترزاد، خانبابا ذهابیان، یدیدیا ربانی، یوسف حقانی، عزت ا. . . سلیمی، نعمت ا. . . شهرآرا، نعمت ا. . . گبای، ابراهیم میزراحی، دکتر روح ا. . . سپیر ( رئیس هیئت مدیره )
پس از استقرار نظام جمهوری اسلامی در سال 1357، هیئت مدیره کانون خیرخواه با تغییر نام بیمارستان کوروش کبیر به دکتر سپیر مرحله تازه ای را آغاز کرد، و با تلاشی مستمر، بیمارستان را در ردیف یکی از بهترین نهادهای بهداشتی درمانی خیریه در ایران قرار داد و هر روز خود را موظف به انجام خدمات کاملتر به مراجعین دانست.
در سال 1362 به علت تراکم زیاد مراجعه کنندگان به بیمارستان، برای ارائه خدمات بیشتر به بیماران، هیئت مدیره کانون خیرخواه اقدام به ساختن محلی جدید برای درمانگاه انجام داد و ساختمان مشتمل بر 30 اطاق برای مطب و کلینیک برای پزشکان آماده بهره برداری نمود. همچنین خانه ای را در ضلع شمالی به مساحت 400 مترمربع خریداری گردید که به بخش اورژانس و بعضی تاسیسات بیمارستان اختصاص داده شد.
سال 1364 با احداث ساختمان جدید در قسمت شمالی بیمارستان، درمانگاه ها از ساختمان قدیم به ساختمان جدید منتقل شد و بخش زنان به شکل کنونی مستقل گردید.
ضمن آنکه بخشی جهت انبار فنی بیمارستان در قسمت غربی احداث شد. در همین سال با خرید ملک دیگری جنب شرق بیمارستان، ساختمان جدیدی جهت رختشویخانه، خیاط خانه، تاسیسات، اکسیژن مرکزی، سردخانه و موتورخانه برق احداث گردید، ضمن آنکه طبقه فوق این ساختمان در صورت نیاز آماده بهره برداری است.
امکانات بیمارستان به طور عه در سال های انقلاب و جنگ تحمیلی در خدمت مجروحین . . .