کلیات

( اسم ) جمع کلیه : ۱ - امور کلی : نواب و ملازمان او ( ابوالعلائمعری ) کار شهر میسازند مگر بکلیات ک رجوعی باو کنند ۲ - کلی ها : و آن کلیات نه اجسام بوند . توضیح بدانک ایزد عزوجل مبدعات پدید آورد ابداع نخستین مبدع بگفت حکمائ اوایل عقل بود و بگفت اسلامیان ( وی ) قلم کتاب بود از آن دیگر نفس و سدیگر طبیعت و این سه را کلیات گفتند . یا کلیات خمس . کلیات از نظر ذاتی و عرضی بودن نسبت بافراد خود بر پنج نوعند بدین بیان که : کلی یا ذاتی مصادیق و افراد خود است و یا عرضی . قسم اول که ذاتی است یا ما به الاشتراک میان چند نوع است و بعبارت دیگر جزئ مشترک میان انواع مختلف است آنرا جنس مینامند و یا ذاتی مخصوص است و مخصوص بیک نوع است در این صورت آنرا فصل مینامند . و یا مرکب از مجموع جنس و فصل است که عین حقیقت و تمام حقیقت افراد است آنرا نوع نامند . قسم دوم که عرضی است یا عرضی خاص است یعنی مخصوص بیک نوع است و یا مشترک میان چند نوع که عرض عام نامند . مثال جنس حیوانیت نسبت بانسان و دیگر حیوانات و مثال نوع حیوان ناطق نسبت بانسان و حیوان ناهق نسبت به حمار و حیوان صاهل نسبت به اسب و مثال فصل ناطق تنها نسبت به انسان و ناهق تنها نسبت به حمار و مثال عرض خاص تعجب و ضحک نسبت به انسان و مثال عرض عام حرکت و حس نسبت به حیوان است ۳ - مجموع. آثار نظم و نثر یک شاعر و نویسنده : کلیات نظامی کلیات سعدی کلیات صائب . ۴ - بخشی از یک کتاب که از اصول کلی بحث کند : کلیات قانون در عبارات تو توضیحات منهاج نجات در اشارات تو کلیات قانون و شفا . ( سلمان ساوجی )
[علوم کتابداری و اطلاع رسانی] ← مجموعه آثار
[generalities, generalia] [علوم کتابداری و اطلاع رسانی] ← ردۀ کلیات

[generalia class] [علوم کتابداری و اطلاع رسانی] در رده بندی های کتابخانه ای، رده ای که آثار کلی و غیرتخصصی را در بر می گیرد متـ . کلیات1 generalities, generalia

(کُ لّ یّ) [ ع . ] جِ کلیه .

۱. امور کلی، چیزهای کلی.
۲. مجموعۀ آثار نظم و گاه نثر یک شاعر یا نویسنده: کلیات سعدی.
* کلیات خمس: (منطق) کلی هایی که در تعریف اشیا ذکر می شوند و عبارتند از: جنس مانند حیوانیت، نوع مانند انسانیت، فصل مانند ناطق بودن، خاصه مانند قوۀ خنده و عرض مانند نوشتن.

کلیات اشعار و آثار فارسی شیخ بهایی، به زبان فارسی، جامع آثار منظوم و منثور شیخ بهاء الدین، محمد عاملی، معروف به شیخ بهایی است.
کتاب، مشتمل است بر «نان و حلوا»، «شیر و شکر»، «نان و پنیر»، «اشعار پراکنده شامل مثنویات، قصاید، مخمس و مستزاد»، «غزلیات»، «رباعیات»، «مثنوی رموز اعظم» و «موش و گربه».
اشعار و مطالب شیخ به زبان فارسی است، اما با عربی ممزوج گردیده است. مؤلف، اکثر عناوین و سرفصل های کتاب خود را به عربی نام گذاری کرده است.
شیخ بهایی، در مثنوی، از جلال الدین مولوی و شیخ عطار و در غزل های عارفانه، از سعدی و عراقی پیروی کرده و گاهی هم به پیروی از سبک سخن روز که همان طرز جدید هندی یا اصفهانی که در زمان صفویه ظهور کرده، برخاسته و بعضی از غزل های خود را به شیوه غنی کشمیری(بابا فغانی) و عرفی شیرازی آراسته است و در سروده های عرفانی تحت تأثیر غزلیات شمس سخن گفته است.
دسته ای معتقدند این اختلاف سبک ها، علت العللش زبان مادری اوست که فارسی نیست و چون چاشنی فارسی ندارد از ادای مقصود به یک طریقه مشخص بازمانده است، البته این نظر به حقیقت نزدیک تر می نماید، چون فصاحتی که در آثار هر شاعر یا نویسنده هست، بیشتر مربوط به وقوف و احاطه شاعر یا نویسنده به آن زبان است و به اصطلاح، چکیده آن است.
شیخ بهایی، چون زبان مادری او عربی است و همان طور که صاحبان تذاکر نوشته اند، بعد از طی دوران کودکی در ایران توطن گزیده، درست به دقایق و رموز و لطایفی که خواه ناخواه قریحه باطن در خون و مغز و اعصاب انسان اثر می گذارد، آشنا نبوده و می خواسته از راه عقل مکسبی آنها را بیاموزد.

کلیات (در اصل، جمع کلیه) می تواند به موارد زیر اشاره کند:
کلی (فلسفه)
کتاب شناسی، فهرست نویسی و فرهنگ نویسی به عنوان یک حوزه
کلیات خمس، کلیات پنجگانه یا ایساغوجی از مباحث منطق صوری
دیوان شمس (کلیات شمس)
کلیات سعدی، مجموعه آثار سعدی

کلیات ابوالبقا واژه ن‍ام‍ه ای عربی است تألیف ای‍وب ب‍ن م‍وس‍ی اب‍وال‍ب‍ق‍ا ال‍ح‍س‍ی‍ن‍ی ال‍ک‍ف‍وی ال‍ح‍ن‍ف‍ی در ۱۰۹۵ قمری.
گنجینه کتاب. بازدید: اکتبر ۲۰۱۵.
کلیات ابوالبقا ف‍ره‍ن‍گ ل‍غ‍ت‍ی اس‍ت ک‍ه در آن م‍ول‍ف ب‍ا اس‍ت‍ف‍اده از ت‍ص‍ان‍ی‍ف گ‍ذش‍ت‍گ‍ان م‍ع‍ان‍ی ک‍ل‍م‍ات را ب‍ا ع‍ب‍ارات‍ی ک‍وت‍اه و ج‍ام‍ع ب‍ه ت‍رت‍ی‍ب ح‍روف ال‍ف‍ب‍ا ت‍ش‍ری‍ح ک‍رده اس‍ت. وی در پ‍ای‍ان ک‍ت‍اب ذی‍ل دو ع‍ن‍وان (ف‍ص‍ل ف‍ی ال‍م‍ت‍ف‍رق‍ات) و (ف‍ص‍ل ف‍ی ال‍ت‍ع‍ری‍ف‍ات) ب‍ه ت‍ب‍ی‍ی‍ن ف‍وائ‍دی در ع‍ل‍م ق‍واع‍د ع‍رب‍ی پ‍رداخ‍ت‍ه اس‍ت. ک‍ت‍اب در ح‍اش‍ی‍ه ت‍ص‍ح‍ی‍ح ش‍ده و م‍ف‍ه‍رس و دارای ح‍واش‍ی ل‍غ‍ات است.

کُلیّات
از لحن های هفده گانۀ موزون در موسیقی قدیم ایران. در موسیقی قدیم دو نوع لحن وجود داشت: موزون و غیر موزون. بنایی در رساله در موسیقی نوشته است که کلیات شامل جمع جمع ها و ادوار ایقاعی است.