کرکس

رشته کوهی است از کوههای مرکزی ایران در جنوب کاشان که قله معروف آن هم بهمین نام و به ارتفاع ۳۲۱۶ متر است .
پرندهای بزرگ جثه دارای منقاروچنگالهای قوی گردنش درازوبدون پرلاشه جانوران رامیخوردو آنرالاشخورومردارخوارهم میگویند
( اسم ) ۱ - پرنده ایست قوی هیکل و بد ریخت و گوشتخوار از راست. شکار یان روزانه که دارا ی منقار قوی بر گشته و گردن و سر لخت و بالها ی وسیع و بزرگ میباشد و در نواحی کوهستانی زندگی مینماید و بیشتر از لاشه تغذیه میکند . این پرنده در اروپا ی مرکز ی و جنوبی و شمال افریقا و آسیا ی مرکز ی و غربی و جنوبی پراکنده است . در موقع پرواز گسترش بالها ی وی بالغ بر سه متر میشود . پنجه های کرکس بر خلاف منقار پر قدرتش نسبه ضعیف است بطور یکه بوسیل. پنجه هایش قادر نیست جز طعمه های بسیار کوچک را نگهدار ی کند و بهمین جهت است که بیشتر از لاشه و مردار حیوانات دیگر تغذیه می نماید پرواز وی نسبه آهسته ولی دارا ی اوج است و در مدت طولانی صورت میگیرد . قدرت دید این پرنده بسیار زیاد است بطور یکه از فواصل دور طعمه های کوچک را بخوبی می بیند و کوچکتر ین حرکت از نظر ش مخفی نمی ماند لاشخور مردار خود مرغ مردار خوار رخمه نسر . ۲ - تیر سهم . یا کرکس ترکش . تیری که در ترکش گذاردند . یا کرکس فلک . یا کرکسان فلک . یا کرکس گردون . یا کرکسان گردون .

دارای پر کرکس . که بر آن پر کرکس نصب باشد.

دارای خوی کرکس . به خوی و طبیعت کرکس

دارای طبیعتی چون طبیعت کرکس . با طبیعتی چون کرکس

(طایر و واقع ) : [ بخت همام گفت که ما را همای دان کز مغز کرکسان فلک استخوان ماست . ] ( خاقانی . سج. ۷۹ )

(طایر و واقع ) : [ بخت همام گفت که ما را همای دان کز مغز کرکسان فلک استخوان ماست . ] ( خاقانی . سج. ۷۹ )

(کَ کَ) (اِ.) از مرغان شکاری با جثة بزرگ و منقار و چنگال قوی که لاشه جانوران را می خورد. مردارخوار هم می گویند.

(کَ کَ س فَ لَ) (اِمر.) نک کرکسان فلک .

۱. (زیست شناسی) پرنده ای درشت، با منقار قوی، گردن بدون پر، بال های بلند، و دید قوی که معمولاً از لاشۀ جانوران تغذیه می کند، لاشخور، مردارخوار، نسر، ورکاک، دژکاک، کلمرغ.
۲. (نجوم) نام دو ستارۀ نسر طایر و نسر واقع: پرواز همای بختت الاّ / بر کرکس آسمان مبینام (خاقانی: ۵۱۴).

عقابیان (کرکس های سیاه دالی)کرکس های بر جدید
دال سیاه Aegypius monachus
دال (پرنده) Gyps fulvus
دال کفل سفید Gyps bengalensis - تا دهه ۱۹۸۰ پرشمارترین پرنده شکاری دنیا بود و اکنون در رده به شدت در خطر انقراض قرار گرفته است.
کرکس روپل، Gyps rueppelli
کرکس هندی، Gyps indicus
کرکس نوک باریک، Gyps tenuirostris
کرکس هیمالیا، Gyps himalayensis
کرکس پشت سفید آفریقایی، Gyps africanus
دال دماغه، Gyps coprotheres
کرکس کلاه پوش، Necrosyrtes monachus
کرکس سرسرخ، Sarcogyps calvus
کرکس غبغب دار، Torgos tracheliotus
کرکس سرسفید، Trigonoceps occipitalis
هما (پرنده), Gypaetus barbatus بخش عمده غذای آن از مغز استخوان تشکیل می شود
کرکس مصری، Neophron percnopterus
کرکس نخل، Gypohierax angolensis
کَرکَس نام دو گروه از پرندگان شکاری لاشه خوار است: کرکس های بر جدید که بومی قاره آمریکا هستند و کرکس های بر قدیم که بومی اروپا، آسیا و آفریقا هستند. در استرالیا و قطب جنوب کرکسی وجود ندارد.
بیشتر کرکس ها سری تاس و بدون پرهای معمولی دارند. به طور تاریخی تصور می شد تاس بودن سر کرکس ها برای جلوگیری از آلودگی هنگام تغذیه از لاشه است اما تحقیقات جدیدتر نشان می دهد پوست لخت نقش مهمی در تنظیم حرارت بدن دارد. به همین دلیل است که در سرما سر خود را در بدن فرو می برند و در گرما گردن خود را باز می کنند. ویژگی دیگر آن ها این است که بر خلاف بیشتر پرندگان دیگر، آن ها آشیانه نمی سازند.
کرکس ها به ندرت به حیوانات تندرست حمله می کنند ولی ممکن است حیوانی زخمی یا بیمار را بکشند. در زمان جنگ ها بر فراز نبردگاه ها شمار زیادی کرکس دیده شده است. کرکس ها حیواناتی سودمند برای جلوگیری از گندیدگی و عفونت زایی مردارها هستند به ویژه در مناطق گرمسیر.

کَرکَس (vulture)
کَرکَس
کَرکَس
کَرکَس
کَرکَس
(یا: لاشخور) هر یک از انواع پرندگان مردارخوار، از پرندگان شکاری، راستۀ قوش شکلان. سرها و گردن هایی لخت، منقارهایی قوی و قلاب دار، و بینایی و شامه ای تیز دارند. طول لاشخورها یک متر است و فاصلۀ بال های آن ها به۳.۷ متر می رسد. پرهای بدن معمولاً تیره، و پرهای سر به رنگ روشن است. چشم لاشخورها، برای دیدن تمام میدان دید، قابلیت بزرگ نمایی در مرکز میدان دارد که به جانور امکان تشخیص موقعیت منبع غذایی و دیدن جزئیات دقیق منطقه را می دهد.لاشخورهای حقیقی. لاشخورهای بَر قدیم در خانوادۀ قوشیان قرار می گیرند که شامل قوش ها و عقاب ها نیز می شود. پرندگانی بزرگ اند که فاصلۀ بال آن ها به۳.۷ می رسد. بیشتر پرهایی تیره یا قهوه ای دارند. اغلب فاقد پر روی سر و گردن اند. به جز یک گونه، همگی از مردار تغذیه می کنند. گونۀ استثنایی لاشخور نخل روغنی Gypohierax angolensis است که بیشتر از میوه نخل روغنی، و همچنین از ماهی و مردار سواحل تغذیه می کند. کرکس مصری Neophron percnopterus در سراسر اروپا، آسیا و افریقا یافت می شود. دال سیاه Aegypius monarchus و کرکس صورت گوشتی tracheliotus Torgos نمونه های دیگرند. لاشخورهای امریکایی در خانوادۀ کارتارتیدا قرار می گیرند. این جانوران بسیار شبیه لاشخورهای بَر قدیم، اما از نظر تشریحی متمایزند. این گونه شامل لاشخور بزرگSarcoramphus papa، لاشخورهای بوقلمونی و کندر است. لاشخور کیپ گریفون Gyps coprotheres بزرگ ترین لاشخور افریقایی، بعد از لاشخور صورت گوشتی است. در ۱۹۹۳، فقط ۴,۴۰۰ جفت بارور از این گونه یافت می شد. مرگ و میر جوجه ها ۸۴ درصد است، بنابراین حدود بیست سال طول می کشد تا یک پرندۀ بالغ جایگزینی برای خود بیابد. در ایران، یک گونه کرکس، کرکس مصری؛ سه گونه دال و چندین گونه پرندۀ دیگر ازجمله سارگپه، کورکور، سنقر، پیغو، و نُه گونه عقاب در خانوادۀ لاشخور شناسایی و رده بندی شده اند. جمعیت این پرندگان کاهش یافته است و اقدام برای حفظ جهات آن ها ضروری است.

ورکاک

کرکس ، لاشخور صفت

عقاب