چغر. [ چ ُ ] ( اِ ) وزق و غوک را گویند. ( برهان ) . وزغ و غوک. ( ناظم الاطباء ). و رجوع به چغز شود. چغر. [ چ َ ] ( اِ ) التفات نمودن و پرسیدن احوال کسی. ( برهان ). التفات نمودن. ( آنندراج ) ( شرفنامه منیری ). التفات و پرسش احوال. ( ناظم الاطباء ). || بمعنی ترس و بیم و ترسیدن. ( برهان ). ترسیدن. ( آنندراج ) ( شرفنامه منیری ). ترس. ( رشیدی ). ترس و بیم. ( ناظم الاطباء ). و رجوع به چغریدن وچغریده شود. || پس سر نگریستن هم گفته اند. ( برهان ). نگریستن پس سر و برگشت. ( ناظم الاطباء ). چغر. [ چ َ غ َ ] ( اِ ) شغر و سختی و ستبری که در پوست دست و پاها از کار فرمودن و راه رفتن پدید آید. ( ناظم الاطباء ). سفتی و سختی پوست تن. و رجوع به چغر شدن شود. || ( ص ) گوشت سخت رگ دار. ( از فرهنگ نظام ). چِغِر. ( در تداول تهرانیان ). چِغِل ( در اصطلاح روستائیان فیض آباد محولات بخش تربت حیدریه ). چیزی سخت و دیر جویده شونده که از شأن او نرمی باشد. هر چیز که سخت جاویده شود چون گوشت بعضی حیوانات یا کاهوی کم آب و امثال اینها. گوشت سفت وسخت و ناپخته یا پاره ای از گوشت که قابل جویدن نباشد. و رجوع به چغر شدن شود. || اسپی که یک چشم او سیاه باشد و یک سفید. ( آنندراج ). || ( اِ ) گیاهی است خوردنی. ( فرهنگ نظام ) : حقا که مثل او نتواند عقود بست آن ترکمان که خورده بود ناشتا چغر.
بسحاق اطعمه ( ازفرهنگ نظام ).
چغر. [ ] ( اِخ ) مؤلف مرآت البلدان نویسد: «قریه ای است اربابی از قرای استرآباد که از رود آب مشروب میشود و یکصد وسی تن جمعیت دارد. ( از مرآت البلدان ج 4 ص 250 ).
فرهنگ فارسی
( اسم ) سختی و ستبریی که در پوست دست و پا بر اثر کار و راه رفتن بسیار پدید آید. مولف مر آت البلدان نویسد : (( قریه ایست اربابی از قرای استر آباد که از زود آب مشروب میشود ٠
فرهنگ معین
(چَ غَ یا چِ غِ ) (اِ. ) ۱ - پینه ای که در کف دست و پا در اثر کار و راه رفتن زیاد پدید آید. ۲ - هر چیز سخت و محکم . ۳ - گیاهی است بوته ای و سفیدرنگ .
فرهنگ عمید
۱. پوست پینه بسته. ۲. ‹چَغَل، شَغَر› ویژگی هر چیز سفت و سخت، مانند گوشت نپخته که زیر دندان جویده نشود. ۳. (اسم ) (زیست شناسی ) گیاهی سفید و بوته مانند شبیه جارو. * چغر شدن: (مصدر لازم ) سفت و سخت شدن. * چغر گشتن: = * چغر شدن: چون چغر گشت بناگوشِ چو سیسنبر تو / چند نازی پسِ این پیرزن زشت چغاز (ناصرخسرو: ۱۱۱ ).
گویش مازنی
/chagher/ کثیف و ناشور - تره کوهی ۳لاغر و چابک ۴خشک و زبر & زمین گلی و چسبناک - روستایی در شرق کردکوی & ناهموار – دارای پستی و بلندی و چین و چروک - سفت و سخت
واژه نامه بختیاریکا
سِقِر دِرِکا
پیشنهاد کاربران
چغر = نا پز گوشت چغر = گوشت نا پز چغرمگی = شکل نگیری ، فرم نگیری ، ریخت نپذیرفتن چغرمه ای یا چغرمگی چغرمه ای گویش از ته است چغرمگی گویش بالایی است
چنین واژه ی به اسم چغر در کتاب منبع. عکس فرهنگ لغت ترکی به فارسی شاهمرسی نبود و نخواهد بود بنده یه صفحه ۴۷۳ طور قرار می دهم.
منبع. عکس فرهنگ پاشنگ منبع. عکس فرهنگ ریشه های هندواروپایی زبان فارسی واژه ی چغر از ریشه ی دو واژه ی چه و غر فارسی هست خود واژه ی غر از ریشه ی واژه ی غریدن فارسی هست. لینک کتاب فرهنگ واژه های اوستا ... [مشاهده متن کامل]
قرار می می دهم چون واژه درش دوستان می تواند بررسی کنید و ببینید زبان های ترکی�در چند مرحله بر�زبان فارسی�تأثیر گذاشته است. نخستین تأثیر زبان ترکی بر پارسی، در زمان حضور سربازان تُرک در ارتش�سامانیان�روی داد. پس از آن، در زمان فرمان روایی�غزنویان، �سلجوقیان�و پس از�حملهٔ مغول، تعداد بیشتری�وام واژهٔ�ترکی به زبان فارسی راه یافت؛ اما بیشترین راه یابی واژه های ترکی به زبان فارسی در زمان فرمانروایی�صفویان، که ترکمانان�قزلباش�در تأسیس آن نقش اساسی داشتند، و�قاجاریان�بر ایران بود. • منابع ها. تاریخ ادبیات ایران، ذبیح الله صفا، خلاصه ج. اول و دوم، انتشارات ققنوس، ۱۳۷۴ • تاریخ ادبیات ایران، ذبیح الله صفا، خلاصه ج. سوم، انتشارات بدیهه، ۱۳۷۴ • حسن بیگ روملو، �احسن التواریخ� ( ۲ جلد ) ، به تصحیح�عبدالحسین نوایی، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، ۱۳۴۹. ( مصحح در پایان جلد اول شرح مفصل و سودمندی از فهرست لغات�ترکی�و�مغولی�رایج در متون فارسی از سده هفتم به بعد را نوشته است ) • فرهنگ فارسی، محمد معین، انتشارات امیر کبیر، تهران، ۱۳۷۵ • غلط ننویسیم، ابوالحسن نجفی، مرکز نشر دانشگاهی، تهران، ۱۳۸۶ • فرهنگ کوچک زبان پهلوی، دیوید نیل مکنزی، ترجمه مهشید فخرایی، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، تهران، ۱۳۷۹
چغر واژه ای تورکی است که به چم کوره راه برفی که نسیم بر آن وزیده و سخت شده سختی پوست در اثر سوختگی یا کار زیاد واژه نامه شاهمرسی
ِچَغَر :سفت و سخت وستبر ، زبر و خشکیده، پینه بسته. نمونه: آن را میان لب های چغرش جای داد وگیراند. . . . ماه ها را به امید نان درو چهره چغر کرده بودند. ( کلیدر، ج۶، ص۱۷۵۹ ) محمدجعفر نقوی
چِغَر غلط تلفظی دارد. و درست آن چغل است
چغر/سور/سغر بچم سخت باشد سور پای ان کار است سخت پای ان کار است - چون چغر گشت بناگوشِ چو سیسنبر تو چند نازی پسِ این پیرزن زشت چغاز ( ناصرخسرو ) .
چغر/ chegher : سخت مانند: پوست خشکیده و چغر زمین را - . . . کلیدر محمود دولت آبادی چَغَر/ čagar : درشت و ناملایم و ناهموار و کلفت. گودال واژه نامه ی گویش تون ( فردوس ) ... [مشاهده متن کامل]
تالیف:محمد جعفر یاحقی فرهنگستان زبان و ادب فارسی چغر/ čeger, čagar : ویژگی پوست بدن و دست و پا که بر اثر کار کردن و راه رفتن بسیار ضخیم و سفت شده باشد؛ پینه بسته؛ کبره. ویژگی گوشت، چرم، یا هر چیز سخت که به آسانی پاره و کشیده یا له نشود. فرهنگ بزرگ سخن حسن انوری انتشارات: سخن
چغر/ chegher : سخت مانند: در چهره اش که حال زبان چشم هایش هم شده بود، لجاجتی چغر آشکار بود. کلیدر محمود دولت آبادی
