پردیس

خداوند متعال حقیقی و واقعی یعنی اول، وسط، آخر، درون و بیرون همه چیز و همه کس یا بطور عام تر یعنی ظاهر و باطن این واقعیت و طبیعت و یا بطور کلی یعنی محتوا و محیط هرکدام از گیتی ها یا کیهان ها و یا جهان های متناهی، مساوی، موازی و بیشمار که هیچ موجود و هیچ چیز دیگری چه شهودی و چه غیبی غیر از او نه وجود دارد و نه میتواند وجود داشته باشد ( و نه خدای لفظی، کلمه ای، واژه ای، مقوله ای، مفهومی و ایده ای با نام های گوناگون در زبان های مختلف بشری که فقط در زبان و خط و فهم و عقل ناقص و محدود انسانی از موجودیت برخوردار ست و در خارج از آنها هیچگونه مصداق و مثال بیرونی ندارد و درست به همین علت و دلیل کلیه سعی ها و کوشش های برهانی و استدلالی انسان در اثبات وجود این نوع خدا در اعصار گذشته و حال و آینده همیشه با شکست مواجه بوده و هست و خواهد بود ) در آفرینش اولیه محیط و محتوای جهان های بیشمار از ابعاد فراوان و بیکران خویش ( و نه از ظلمت و نیستی و هیولی اولی ) کلیه ی نفوس مجرد یا من های موجودات زنده نباتی و حیوانی و انسانی را از نفس مجرد یا من واحد و بیکران خویش و هرکدام را بصورت زوجی در نهایت کمال ایده آل خوبی و زیبایی و من های افراد انسانی را همسن و در یک سن معتدل ملکوتی یا آسمانی ( به احتمال قریب به یقین در سن چهل سالگی ) آفریده و به هرکدام عشق و زندگی جاودانه اهداء نموده و نه از نفس یک موجود خیالی - اوهامی تحت نام آدم ملقب به ابوالبشر. و کالبدهای موجودات زنده و غیر زنده را از ذرات چهار بعدی زمانمکان نسبی و ذرات چهار بعدی بیزمانی بیمکانی نسبی ( هردو ابعاد خود وی ) بر رویهم با ماهیت های معکوس و کمیت های مساوی در ابعاد پلانک تحت عنوان نوسانگر های بنیادی هشت بعدی آفریده و هرکدام را در نهایت کمال ایده آل خوبی و زیبایی.
پس از مرگ جسم، کالبد، تن و یا بدن تثلیثی مادی - روانی - روحی افراد انسانی ( منجمله نباتی و حیوانی ) در این دنیا و در بستر امن، ساکن، پیوسطه و فرا گیر زندگی بخش خویش، بدن ها بر نمی انگیزاند بلکه من ها ی افراد انسانی ( منجمله من های نباتات و حیوانات مفید ) را بموازات خواب سنگین، ژرف و شیرین در نفس یا من واحد و بیکران خویش در طی حالت برزخ به کمک حواس ، غرایز، اختیار، اراده، خواست آزاد و فهم و عقل بیکران خود از مشاهده و تجربه عشق و زندگی رویائی بهمراه توانائی و دانائی و هنرمندی و هوشمندی و دانش کامل با کمیت و کیفیت بهشت برین برخوردار میگرداند و آنهم بطور مطلق مستقل از کلیه پندارها و گفتار ها و رفتار ها یا اعمال نیک و بد دنیوی و بدون کوچکترین تبعیض و استثنائی بین افراد انسانی تا لحظه بسته شدن مجدد نطفه در رحم مادر و بیداری و تولد دوباره ( همیشه حدود نُه ماه بعد ) در همین دنیا و در بطن و بهمراه آن در مداری برتر و کمال یافته تر پیش یا قبل و نه تا وقت رسیدن به معاد و برپائی قیامت کبری و فصل برداشت محصول در آخرت بر اساس تصویر آسمانی - وحیانی - قرآنی در قالب سه کلمه به شکل《دنیا - برزخ - آخرت》که با کمال احترام خدمت و حضور شیوخ والا مقام، یک راه بسیار کوتاه و میان بُر بیش نبوده و نمی باشد.
در مورد آفرینش افراد انسانی بصورت زوجی شاید مفید و ثمر بخش و راه گشا باشد بدانیم که از دیدگاه خردمندان گمنام ایرانی ( شاید قبل تولد نوآه یا نوح و هزاران سال پیش از سرودن داستان آدم و حوا توسط موسا ) هر کدام از ما افراد انسانی در آفرینش اولیه یا مبدئی همین واقعیت و طبیعت در نهایت کمال ایده آل خوبی و زیبایی، اعتدال و نظم و هماهنگی با کمیت و کیفیت بهشت برین به شکل خانواده های ده عضوی مشتمل بر پنج مرد و پنج زن خودی یا بصورت پنج زوج مشتمل بر ده نیمزوج آسمانی و هرکدام در نهایت کمال ایده آل خوبی و زیبایی، توانائی، دانائی، هنرمندی، هوشمندی و دانش کامل آفریده شده و از عشق و زندگی جاودانه برخوردار گردیده ایم.
درین زمینه یک نکته بسیار مهم اینست که آن ده انسان های ملکوتی یا آسمانی در طی این سفر بسیار طولانی و دایره وار دنیوی، مقطعی، نزولی و صعودی محتوای کیهان یا جهان بین دو بهشت برین بطور سلسله وار در طول هم و پشت سر همدیگر در ۱۰ عالم یا دنیا زیر سقف ۱۰ آسمان و روی ۱۰ کره زمین به ظهور و پیدایش و کثرت نمی رسند بلکه در ۷ عالم یا دنیا زیر سقف ۷ آسمان و روی ۷ کره زمین.
در همین رابطه شاید مفید و بیدار کننده باشد بدانیم که دو واژه ترکیبی اوستائی یکی خویدوده و دیگری آژی ده اکه هر دو به زبان قوم ماد بوده و نه به زبان قوم پارس. اولی در میدان خود و انسان شناسی به معنای؛ خود تو ده تائی، یعنی ده تائی یا ده بُعدی آفریده شده ای و دیگری در میدان ریشه یابی عشق و زندگی زمینی و دنیوی و رساندن آن به آسمان، به معنای زندگانی های دهگانه آسمانی.
پایرا دئزا شاید در اصل و ریشه به شکل پای را ده زا، تلفظ و بیان میشده به معنای زایش یا آفرینش پَی ها یا پایه ها یا ابعاد دهگانه نفسانی هرکدام از افراد انسانی.
ما ایرانیان واژه های پر از معنا و راز و معمائی دیگری هم داریم که با معانی اشاره شده در بالا همخوانی و هماهنگی و مطابقت دارند از قبیل دهّر ؛ جهود به شکل جوده؛ ایده به شکل ای ده مخفف 《این ۱۰》؛ ماده به شکل《ما ۱۰》 و همچنین وارث پیام آسمانی هفت سین هم می باشیم به معنای هفت سامان یا نظام گیتیائی، کیهانی یا جهانی در قالب هفت عالم یا دنیا به شکل آسمان ها و زمین های هفتگانه و هر آنچه بین آنهاست.
دیوار های بهشت برین ( و نه بهشت فردوس ) هیچ چیز دیگری نبوده و نمی باشند و نخواهند بود غیر محیط هرکدام از گیتی ها، کیهان ها و یا جهان های متناهی، مساوی، موازی و بیشمار که بطور مطلق مسدود و نفوذ ناپذیر آفریده شده اند از جنس مکان مطلق و بیمکانی مطلق ( هر دو ابعاد خدای حقیقی و واقعی با کمیت های مساوی و ماهیت های معکوس ) یعنی بدون روزنه و دریچه و در و پنجره و لذا هیچ چیز و هیچ موجودی چه شهودی و چه غیبی نه میتواند از بیرون وارد آنها شود و نه از درون به بیرون آنها نفوذ پیدا کند. شاید اندازه حقیقی قطر هر کدام از جهان ها ( قطر ثابت و تغییر ناپذیر ظرف نگهدارنده محتوا ( و نه قطر متغیر محتوای در حال انبساط ) مساوی باشند با معکوس طول پلانک در علم فیزیک یعنی ۱۰ بتوان ۳۵ متر یا ۱۰ بتوان ۳۲ کیلومتر.
هیچ منجم یا ستاره شناس و هیچ کیهان شناس برجسته و برنده جایزه نوبل نمیتواند امروز با یقین و اطمینان کامل به ما انسان ها بگوید که شکل یا فرم ظرف نگهدارنده محتوای این جهان ( یا هرکدام از جهان ها ) کروی است یا مکعب مربعی مثل خانه کعبه در مکّه و یا منشور شش ضلعی و هشت سطحی مانند حجره ها یا خانک های روی شان های مومی در کندوی زنبور عسل.
از دیدگاه فردی خود من شکل هندسی سوم بسیار محتمل تر است از دو شکل دیگر.
حافظا!
قصر های مجلل و با شکوه در بهشت برین با رنگ های فراوان را خدای حقیقی و واقعی مانند فقیهان بازاری به پاداش اعمال نفروخته و نمی فروشد بلکه بدون قید و شرط و یکطرفه به اختیار و خواست آزاد خویش هر کدام از آنها را پنتاگونی شکل یا پنج ویلائی و برای هرکدام از خانواده های ده عضوی هرکدام از ما انسانی به عنوان اجزای انسانی خود آفریده و اهداء نموده و هر کدام از مارا بطور همزمان در آن سرا ها آفریده.
من مَلَک نبودم بلکه انسان و سرایم بهشت برین بود و در پایان این سفر دایره وار نزولی و صعودی هم همان انسان و سرایم باز هم آن بهشت برین خواهد بود/
بابا آدم موسا و ایسا و محمّد کی و چه کاره باشد که مرا به این دیر خراب آباد دنیوی آورده بوده باشد؟
بیا تا با هم مثل فقیهان:
حدیث از حوری و مطرب و می گو ئیم و راز دهر را بی تاج تشدید بر سر ه یا هایش کمتر جوئیم/ که به قول خود کس نگشود و نگشاید به حکمت این شاه معمای بی تاج و تخت و کلاه را/

واژه ایست برگرفته از زبان مادی ( پارا+دَئِزا ) بمعنی باغ و بستان و در واقع جاییست که اطرافش دیوار باشد ( پارا به معنی فرا و دَئِزا به معنی دیوار است ) . پالیز فارسی و فردوسی از همین واژه می باشد. کزنفون گوید: «در هر جا، که شاه ( هخامنشی ) اقامت کند وبه هرجا که رود، همیشه مراقب است، در همه جا باغهایی باشد پر از چیزهای زیبا، که زمین می دهد. این باغ ها را پردیس می نامند. اگر هوا مانع نباشد، شاه بیش تر اوقات خود را در اینگونه باغها بسر می برد. » اردشیر دوم در کتیبه ای در شوش این جمله را نگاشته است: «اردشیرشاه گوید: به بزرگی اهورمزدا این کاخ پردیس زندگانی را من ساختم. اهورمزدا و میترا مرا از هر بدی بپایند و آنچه را که کرده ام نگاهدارند».
واژهٔ یونانی Paradeisos از واژهٔ مادی Paridaiza وام گرفته شده است. فارسی باستان آن Paridaida، اوستایی Paridaeza و ایلامی Partetas. این واژه در زبان اکدی به شکل Pardesu و در زبان عبری به شکل Pardes تغییر یافته است.
همچنین در افسانه های قدیمی نقل شده زیباروی ترین دختر ایران زمین به این نام خوانده می شده و عشق وی با یکی از پادشاهان سلسلهٔ اشکانیان زبانزد خاص و عام بوده است.
• پردیس در وب گاه آفتاب

می گذرند که امروزه ما آن را به " راه شیری " می شناسیم. پایان این راه، پردیس ، سرزمین موعود بهشتیان است.