پارس قائم

و از همین نگاه بود که لقب "فارس القائم" یا همون "پارس قائم" شکل گرفت — نمادی از پایداری و ایستادگی ملتی که با شمشیر هم شکسته نمی شه.

نبردها یکی پس از دیگری درمی گرفت و سپاهیان عرب با حیرت می دیدند که این مردم، هر بار پس از شکست، باز می ایستند. گویی خاک این سرزمین، خود مرد می زاید.
در میان شیوخ عرب، واژه ای دهان به دهان می چرخید:
"هٰذِهِ الأرضُ، قائمَةٌ!"
( این سرزمین، ایستاده است! )
و نامش را چنین صدا زدند: "فارس القائم"؛ یعنی پارسی که همیشه برافراشته است، شکست ناپذیر و استوار.
سال ها گذشت، و آنچه از آن دوران باقی ماند، تنها شمشیرها و سنگرها نبود؛ بلکه واژه ای بود که از احترام و حیرت برخاسته بود: پارس قائم.
نه تحقیر بود، نه ستایش صرف؛ بلکه اعترافی تاریخی از سوی فاتحان، که در دل سرزمین پارس، چیزی هست که با شمشیر شکسته نمی شود.