وزن(به انگلیسی Weight) در زبان علمی و مهندسی، به
نیرویی گفته می شود که در اثر
گرانش به جرم وارد می شود. ولی امروزه همهٔ مردم و حتی در بسیاری از متن های رسمی و قانونی در جایی از واژهٔ وزن استفاده می کنند که منظور جرم جسم است.
پرواز در بی وزنی
واژهٔ وزن نیروی گرانشی وارد شده از طرف زمین به اجسام است و واحد آن نیوتون می باشد. ماهیت وزن از جنس نیرو و برداریست. وزن یک جسم به جرم آن جسم و مقدار نیروی گرانش وارد شده بر آن جسم وابسته است. وزن برخلاف جرم مقدار ثابتی ندارد و چنانچه نیروی گرانش وارد شده بر جسم تغییر کند مانند شرایطی که جسم به سیاره دیگری منتقل شود وزن آن جسم نیز تغییر می کند.
بزرگی نیرو را با W (به صورت ایرانیک) نمایش می دهند. بزرگی نیرو عبارت است از جرم جسم یا m ضرب در بزرگی شتاب محلی گرانش زمین یا g پس می توان گفت: W = mg. در فضای بردای وزن را با نماد W (به صورت پُررنگ) نمایش می دهیم.
یکای اندازه گیری وزن در
سامانهٔ استاندارد بین المللی یکاها یا SI
نیوتن در نظر گرفته شده است. برای نمونه جسمی با جرم ۱ کیلوگرم وزنی برابر با ۹٫۸
نیوتن، در سطح زمین دارد و در سطح
ماه وزنی برابر با حدود یک-ششم (۱/۶) وزن خود در زمین دارد و در فضایی دور از جرم های آسمانی به گونه ای که اثر نیروی گرانش آن ها بر جسم نزدیک صفر باشد، می توان گفت که جسم تقریباً بی وزن است.
گذشتهٔ مفهوم سنگینی و سبکی به تاریخ فلسفهٔ یونان باستان بازمی گردد. مفهوم های سبکی و سنگینی در دید آن ها به عنوان ویژگی های ذاتی ماده در نظر گرفته می شد.
افلاطون وزن را به صورت تمایل طبیعی ماده به بازگشت به خویش توصیف کرده بود. در دید
ارسطو، سبکی و سنگینی نشان دهندهٔ تمایل به حفظ نظم طبیعی چهار عنصر پایه ای جهان: هوا، خاک، آب و آتش است. او سنگینی مطلق را به خاک و سبکی مطلق را به آتش نسبت داد.
ارشمیدوس وزن را به عنوان ویژگیی در برابر
شناوری دانست و آن را در کشمکش میان غرق شدن یا شناور ماندن یک جسم بر روی سیال مؤثر دانست. اولین تعریف ریاضی وزن از سوی
اقلیدوس گفته شد؛ وی تعریف کرد که: «وزن، سنگینی یا سبکی یک جسم نسبت به دیگری است که با ترازو اندازه گیری می شود.»
