واگذاری هنگ کنگ ( انگلیسی: Handover of Hong Kong ) به انتقال رسمی قدرت بر قلمرو مستعمره وقت هنگ کنگ از بریتانیا به جمهوری خلق چین در نیمه شب ۱ ژوئیه ۱۹۹۷ گفته می شود. این رویداد به ۱۵۶ سال حکومت بریتانیا بر مستعمره سابقش پایان داد. هنگ کنگ به مدت ۵۰ سال به عنوان یک منطقه ویژه اداری چین ( SAR ) تأسیس شد و در این مدت دستگاه های های اقتصادی و حکومتی خود را از سرزمین اصلی چین حفظ می کند، اگرچه نفوذ دولت مرکزی پکن پس از اجرایی شدن قانون امنیت ملی هنگ کنگ در سال ۲۰۲۰ افزایش یافت. [ ۱]
هنگ کنگ از سال ۱۸۴۱ به جز چهار سال اشغال ژاپن از سال ۱۹۴۱ تا ۱۹۴۵ مستعمره امپراتوری بریتانیا بود، پس از جنگ نخست تریاک، قلمرو آن در دو نوبت گسترش یافت. در سال ۱۸۶۰ با اضافه شدن شبه جزیره کاولون و جزیره سنگ شکن ها، و دوباره در سال ۱۸۹۸ زمانی که بریتانیا یک اجاره نامه ۹۹ ساله برای مناطق جدید دریافت کرد. تاریخ واگذاری در سال ۱۹۹۷ پایان این اجاره نامه بود. اعلامیه مشترک چین و بریتانیا در سال ۱۹۸۴ شرایطی را تعیین کرده بود که تحت آن هنگ کنگ به چین منتقل می شد و چین نیز موافقت کرده بود که ساختارهای دولتی و اقتصادی موجود را بر اساس اصل «یک کشور، دو سیستم» برای مدت ۵۰ سال حفظ کند. هنگ کنگ اولین منطقه اداری ویژه چین شد. ماکائو پس از واگذاری آن از پرتغال در سال ۱۹۹۹ تحت شرایظ مشابه، منتقل شد.
هنگ کنگ با جمعیتی در حدود ۶٫۵ میلیون نفر در سال ۱۹۹۷، ۹۷ درصد از کل جمعیت تمام مناطق وابسته بریتانیا را در آن زمان تشکیل می داد و یکی از آخرین مناطق مهم استعماری بریتانیا بود. واگذاری آن پایانی بر اعتبار استعماری بریتانیا در منطقه آسیا و اقیانوسیه بود، گرچه که این اعتبار هرگز پس از جنگ جهانی دوم و به ویژه غرق رزم ناوهای پرنس ولز و رپولس، سقوط سنگاپور و بحران سوئز بهبود نیافته بود. این انتقال، که با یک مراسم واگذاری با حضور شاهزاده ولز ( پادشاه چارلز سوم فعلی ) و پخش در سراسر جهان مشخص شد، اغلب به عنوان پایان قطعی امپراتوری بریتانیا در نظر گرفته می شود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفهنگ کنگ از سال ۱۸۴۱ به جز چهار سال اشغال ژاپن از سال ۱۹۴۱ تا ۱۹۴۵ مستعمره امپراتوری بریتانیا بود، پس از جنگ نخست تریاک، قلمرو آن در دو نوبت گسترش یافت. در سال ۱۸۶۰ با اضافه شدن شبه جزیره کاولون و جزیره سنگ شکن ها، و دوباره در سال ۱۸۹۸ زمانی که بریتانیا یک اجاره نامه ۹۹ ساله برای مناطق جدید دریافت کرد. تاریخ واگذاری در سال ۱۹۹۷ پایان این اجاره نامه بود. اعلامیه مشترک چین و بریتانیا در سال ۱۹۸۴ شرایطی را تعیین کرده بود که تحت آن هنگ کنگ به چین منتقل می شد و چین نیز موافقت کرده بود که ساختارهای دولتی و اقتصادی موجود را بر اساس اصل «یک کشور، دو سیستم» برای مدت ۵۰ سال حفظ کند. هنگ کنگ اولین منطقه اداری ویژه چین شد. ماکائو پس از واگذاری آن از پرتغال در سال ۱۹۹۹ تحت شرایظ مشابه، منتقل شد.
هنگ کنگ با جمعیتی در حدود ۶٫۵ میلیون نفر در سال ۱۹۹۷، ۹۷ درصد از کل جمعیت تمام مناطق وابسته بریتانیا را در آن زمان تشکیل می داد و یکی از آخرین مناطق مهم استعماری بریتانیا بود. واگذاری آن پایانی بر اعتبار استعماری بریتانیا در منطقه آسیا و اقیانوسیه بود، گرچه که این اعتبار هرگز پس از جنگ جهانی دوم و به ویژه غرق رزم ناوهای پرنس ولز و رپولس، سقوط سنگاپور و بحران سوئز بهبود نیافته بود. این انتقال، که با یک مراسم واگذاری با حضور شاهزاده ولز ( پادشاه چارلز سوم فعلی ) و پخش در سراسر جهان مشخص شد، اغلب به عنوان پایان قطعی امپراتوری بریتانیا در نظر گرفته می شود.
wiki: واگذاری هنگ کنگ