موسیقی رمانتیک

موسیقی دوره رمانتیک به موسیقی دوره ای از موسیقی کلاسیک غربی گفته می شود که از اوایل قرن نوزدهم میلادی آغاز گشت. این موسیقی با نهضت رمانتیک مربوط است. این سبک از نظر زمانی پس از دوره کلاسیک و تا حدی در تقابل با آن ظاهر شد.
سال های ۱۸۱۰ تا ۱۸۳۰ (دورهٔ پیشارمانتیک): شپر، روسینی، اواخر بتهوون، شوبرت، کارل ماریا فون وبر، هوفمان
سال های ۱۸۳۰ تا ۱۸۵۵ (دورهٔ رمانتیک): شومان، مندلسون، برلیوز، شوپن، لیست، بلینی، دونیتسِتی.
سال های ۱۸۵۵ تا ۱۸۹۰ (عظمت رمانتیک): اواخر لیست، برامس، واگنر، بروکنر، هوگو ولف، جوزپه وردی، آهنگسازان ملی.
سال های ۱۸۹۰ تا ۱۹۱۰ (نسل تریستان): اواخر برامس، کلود دبوسی، مالر، ریشارد اشتراوس، موریس راول، مکتب وریسم.
هنرمندان رمانتیک بیشتر به احساسات و عوالم شخصی و درونی خود توجه داشتند. آن ها دنیای خیال و رؤیا، افسانه های کهن، سرزمین های دوردست و ناآشنا و هم چنین اسرار و خیالاتی را که از زندگی عادی و روزمره فاصله داشت هدف اصلی آثارشان قرار می دادند، بر خلاف آثار کلاسیک ها که در آن عقل، منطق و استدلال بر احساسات و عواطف غلبه دارد، آثار هنرمندان رمانتیک سرشار از احساسات و عواطف انسانی است.
صفت رمانتیک از واژه «رمانس» (romance) گرفته شده که معنی اصلی ادبی آن مشتق از داستان ها یا قهرمانان اشعار و وقایع قرون وسطی است که به زبان رمانس نوشته می شده است. اشعار قرون وسطی که دربارهٔ پادشاه آرتور بودند به رمانس های آرتوری شهرت داشتند. از آن زمان به بعد و حدود اواسط قرن هفدهم که کلمه رمانتیک مورد استفاده قرار گرفت اشارات ضمنی به چیزهای خیلی دور، افسانه ای، موهوم و خیالی، عجیب و تصوری متضاد با جهان حقیقی را دربرداشت.
نام هر دوره ای از تاریخ موسیقی غربی معمولاً دارای دو مفهوم است: اول مشخص کردن سبکی از موسیقی، دوم تعیین کردن دوره ای که در آن این سبک جریان دارد. برای مثال صفت کلاسیک در مفهوم رایج آن به سبک آثار هایدن، موتسارت، بتهوون و هم چنین به دوره زمانی که این سبک ها در آن جریان داشته اند، یعنی سال های ۱۷۵۰ تا ۱۸۲۰ گفته می شود.