منوچهر آتشی

منوچهر آتشی در دانشنامه ویکی پدیا

منوچهر آتشی

منوچهر آتشی (۲ مهر ۱۳۱۰، دهرود شهرستان دشتستان استان بوشهر - ۲۹ آبان ۱۳۸۴، تهران) شاعر، روزنامه نگار و مترجم معاصر ایرانی بود.
آهنگ دیگر ۱۳۳۸
آواز خاک ۱۳۴۶
دیدار در فلق ۱۳۴۸
بر انتهای آغاز ۱۳۵۰
گزینه اشعار ۱۳۶۵
وصف گل سوری ۱۳۷۰
گندم و گیلاس ۱۳۷۱
زیباتر از شکل قدیم جهان ۱۳۷۶
چه تلخ است این سیب ۱۳۷۸
خلیج و خزر ۱۳۸۰
باران برگ زوق: دفتر غزل ها ۱۳۸۰
اتفاق آخر ۱۳۸۰
حادثه در بامداد ۱۳۸۰
ریشه های شب ۱۳۸۴
غزل غزل های سورنا ۱۳۸۴
منوچهر آتشی در ۲ مهر ۱۳۱۰ در دهرود در شهرستان دشتستان در استان بوشهر به دنیا آمد. خانوادۀ وی از عشایر زنگنه کرمانشاه بودند که در حدود ۴ نسل پیش به جنوب ایران مهاجرت کرده بودند. نام جد وی «آتش‏ خان زنگنه» بود و به همین دلیل نام خانوادگی وی «آتشی» انتخاب شد. پدر منوچهر آتشی فرد باسوادی بود و به دلیل علاقه ‏ای که سرگرد اسفندیاری که در جنوب به رضاخان کوچک مشهور بود به وی داشت، او رابه بوشهر انتقال داد و کارمند اداره ثبت و احوال بوشهر شد.
منوچهر آتشی در اواخر دههٔ ۳۰ با آهنگ دیگر در شعر معاصر به تجربه ای تازه دست می زند. او با کشف و شهود در طبیعت جنوبی و وحشی به نوعی خشونت غریزی در شعر دست می یابد. اما آنچه خشونت شعری آتشی را از عنصر خشونت آشفته و غیر منسجم برخی از شاعران قبل و بعد از خودش (مثلاً از نصرت رحمانی یا کیومرث منشی زاده) متمایز می کند به جز حضور «جنوب»، لحن حماسی آن است.
شعرهای آتشی در دهه های ۳۰ و ۴۰ و ۵۰ شعر کویر است و عناصر طبیعی این کویر حماسه و خشونت را با هم می آمیزد. گذشته از آن، عشق و امید و آرزو نیز خود را به این طبیعت جنوبی غرق می کند و احساس تنها در مثلث خشونت-حماسه-جنوب چهره نشان می دهد. آتشی بر شاعران بسیاری در ایران تأثیر گذاشته است و نیز شاعران بسیاری را تربیت کرده است. در همین زمینه محمدعلی بهمنی در غزلی تأکید می کند: تو آتشی و تمام من از تو شعله ور است/ نه من، که روشنی نسلم از شماست هنوز

منوچهر آذر را بخوانید.

چنانچه، معنی واژه بالا (برگرفته از دانشنامه ویکی پدیا)، نادرست یا مخالف قوانین جمهوری اسلامی ایران است، خواهشمند است گزارش دهید تا بررسی و حذف گردد => [گزارش]

نقل قول های منوچهر آتشی

منوچهر آتشی با تخلُّص سرنا (۲۵ سپتامبر ۱۹۳۱، دهستان دهرود، بوشهر – ۲۰ نوامبر ۲۰۰۵، تهران) شاعر، نویسنده، مترجم و روزنامه نگار ایرانی بود.
• «هرگز هیاهو برانگیز نبوده ام، نه دوباره متولد شده ام و نه به عرفان خاک رو آورده ام، یک بار متولد شده ام، سریع راهم را کوبیده ام و ساده و بی ریا وجود زمختم را راعلام کرده ام. نه عاشق عاشق بوده ام تا شعرهای سوزناک بسُرایم و جوان ها را خوش آیند، نه سیاسی سیاسی بوده ام تا در زمرهٔ نجات دهندگان طبقهٔ کارگر عَلَمم کنند، نه ناتورایست بسترگرا و جنوب شهری، تا دل سوزی ها دروغین را برانگیزم، فقط شاعر بوده ام؛ شاعری تند و تلخ و اندکی نومید، روستایی صاف و صادق شهری شده. من ممکن است برای زمانی کوتاه قریب عادلان دروغی را خورده باشم اما هرگز بی عدالتی را جایگزین عدالت نکرده ام.»
• «شعر واقعی همیشه نو است، شعر کهنه وجود ندارد. تنها زبان است که فرسودگی پذیر است.»
• «شاعر امروز تا از سرچشمهٔ فیاض فرهنگ مردم و ذخیره های تاریخی و افسانه های بومی و کاربردهای زبان خویش سیراب نگردد و به ویژه تا از طریق یگانگی عملی با مردم و سنت ها و نیازها و ایده آل های معیشت شان به درک و شناخت عمیق و صادقانهٔ مردم خود توفیق نیابد، کلید رمز شاعری را به دست نخواهد آورد.»
• «شعر یک هنر فردی و بومی است، یعنی در ابتدا ما ایرانی هستیم و حس، تاریخ، اطلاعات و اندیشه هایمان ایرانی است.»
• «مشکل در این جاست که ما از گذشته خود بریده ایم، وقتی یک شاعر جوان نمی تواند یک قصیده ناصر خسرو را از رو بخواند، چگونه می خواهیم جهانی شویم؟»
• «زبان ما بسیار مهجور و ناشناخته است و تقریباً اکثریت مردم جهان هیچ اطلاعی از آن ندارند.»
• «ایرانیان از آن جهت که هم فلسفه و هم عرفان را پذیرفته اند و نیز به این دلیل که فلسفه در تربیت ما نقش داشته و همچون یک عامل ژنتیکی وارد خود و توارث ما شده است، حالتی را در ما ایجاد کرده که ناخودآگاه به طرف شور و شوق خدایی برانگیخته می شویم و از آن جهت که خداوند را در درون خود داریم، خدای درونی مان ما را به طرف امر خیر حرکت می دهد و این حرکت یعنی اشراق.»
• «هنوز تعریف مشخصی از نداریم و معلوم نیست که این شعر چیست؛ هنوز ملاک هایمان همان شعر کلاسیک یا نیمایی است و هیچ ملاکی برای سنجیدن شعر جدیدمان نداریم و نمی ...