منطاد

لغت نامه دهخدا

منطاد. [ م ُ ] ( ع ص ) بناء منطاد؛بنای بلند. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ). || ( اِ ) قبه هوائی که به آسمان بالا رود. ( المنجد ) ( از اقرب الموارد ). بالن. بالون.

پیشنهاد کاربران

بپرس