لهجه

زبان، طرزسخن گفتن وتلفظ، زبان ولغتی که سخن گویند
( اسم ) ۱- زبان لسان جمع : لهجات : لهج. من تیغ سلطانی است در فصل الخطاب تا نگوید کان زمان تیغ خطیبش یافتم . ( خاقانی . سج. ۲ ) ۹٠۷- گفتار . یا صراحت لهجه . صراحت . ۳- شعبه ای از یک زبان که با تغییراتی در ناحیه ای تکلم شود مثلا گیلکی کردی لری سمنانی لهجه هایی هستند از ایرانی جمع: لهجات . ۳- نحو. تکلم وضع سخن گفتن : خوش لهجه بد لهجه .
ناشتا شکن ٠ نهاری
[accent] [باستان شناسی، زبان شناسی] گونه ای از زبان که ویژگی های تلفظی آن موقعیت جغرافیایی یا جایگاه اجتماعی فرد را منعکس می کند

( صفت ) ۱ - آنکه سخن را بد ادا کند . ۲ - بد زبان بد دهان . ۳ - بد خواه بد نیت .

( صفت ) ۱ - کسی که طرز بیانش دلپسند باشد . ۲ - آنکه سخنش مطبوع باشد خوش زبان .

مطربان و مغنیان و آوازه خوانان

( صفت ) آن که آهنگ گفتارش مطبوع است شیرین سخن خوش زبان .

رک گوئی

[dialogue coach, dialogue director, dialect coach] [سینما و تلویزیون] فردی که طرز بیان کلمات و جملات یا لهجه ها را به بازیگر آموزش می دهد

منجی یا منجانی یکی از لهجه های ایرانی در منجاه یا منجان ( پامیر ) که با لهجه [ یودغه ] خویشاوند است .

(لَ جِ) [ ع . لهجة ] (اِ.) ۱ - زبان . ۲ - طرز سخن گفتن و تلفظ . ۳ - شعبه ای از زبان . ۴ - تلفظ واژه های یک زبان به شیوة خاص یک منطقه .

۱. طرز سخن گفتن و تلفظ.
۲. [قدیمی] زبان و لغتی که انسان با آن سخن می گوید، زبان.

دارای لهجۀ زیبا.

لهجه تهرانی ، صورت گفتاری فارسی نوشتاری معیار که در مکالمات روزمره مردم تهران ، و به تقلید از آن در سایر مناطق ایران ، بویژه در شهرهای بزرگ ، به کار می رود.
واژه تهرانی نباید این تصور را پیش آورد که فارسی تهرانی با گویش قدیم تهران ، قبل از انتقال پایتخت به آنجا، یکسان است . گویش قدیم تهران با گویش روستاهای شمیران یکسان بوده ، اما با گویش رازی قدیم آنگونه که در اشعار بندار رازی آمده ، تفاوتهایی داشته است . گویش تهرانی از خانواده گویشهای مرکزی ایران و به فارسی تهرانی نزدیکتر بوده است . نمونه های این گویش را در اشعار سِحْری تهرانی ، منقول در تذکره نصرآبادی و مجمع الفصحا ، می توان یافت . فارسی تهرانی امروزی نیز در معدودی از نوشته های معاصر، که عمداً به گویش تهرانی تقلیدی نوشته شده اند دیده می شود. فارسی تهرانی از نظر قواعد آوایی و صرفی و نحوی و واژگان با فارسی نوشتاری معیار دارای تفاوتهایی است که پاره ای از آن ها در فارسی سایر مناطق نیز وجود دارد.

در زبان شناسی به گونه ای از طرز تلفظ های ویژه یک گروه زبانی لهجه می گویند. تقریباً در تمامی زبان های جهان، گروه هایی با لهجه های گوناگون وجود دارند. مجموعه تلفظ های ویژه یک گروه معمولاً قانونمند و مطابق ضوابط ثابتی صورت می گیرد. لهجه ها معمولاً با مناطق جغرافیایی ویژه ارتباط دارند.
زبان، گویش، لهجه
اگر مجموعه تلفظ های دو دسته از گویشوران یک زبان به گونه ای باشد که همدیگر را نسبتاً آسان بفهمند صحبت از لهجه می کنیم و اگر تفاوت های تلفظی یا دستوری به گونه ای باشد که درک متقابل با ایرادات و دشواری هایی روبرو باشد از گویش صحبت می کنیم یعنی در این حالت با دو گویش متفاوت از یک زبان روبرو هستیم.در گویش های مختلف بادستور زبان های متفاوتی برخورد می کنیم که فهم جملات را برای شخصی با گویش دیگر دچار مشکل میکند. مثلاً لهجه اصفهانی و گویش بوشهری در زبان فارسی.
هر گاه تفاوت بین دو گونه از یک زبان در سطح آوایی (فراگویی ) و تا حدودی در سطح واژگان (واژگان قاموسی) باشد می توان آن دو گونه را لهجه هایی از یک زبان نامید، البته می دانیم که اصطلاح لهجه را عمدتاً برای گونه جغرافیایی یا گونه اجتماعی به کار می برند، مثلاً لهجهٔ تهرانی، لهجهٔ بالاشهری، لهجهٔ پایین شهری و ...
ویکی پدیای انگلیسی، نسخه ۲۰ اکتبر ۲۰۰۶.

لَهجه (dialect)
گونه ای از یک زبان. لهجه ها معمولاً از نظر ویژگی هایی نظیر واژگان، دستور زبان، و تلفظ از یکدیگر متمایز می شوند. معمولاً هم به شکل شفاهی رواج دارند و تفاوت هایشان با زبان معیار بارز است. لهجه از دیدگاه علمی نیز زبان یک شخص یا گروه تعریف شده است که با زبان اعضای دیگر آن جامعه تفاوت دارد. لهجه ها بیشتر به گونه های زبانی مبتنی بر معیارهای جغرافیایی اطلاق می شود و این مفهوم از نظر اجتماعی ـ اقتصادی سایر گونه های زبانی نظیر لهجه های شغلی را دربرمی گیرد. در عصر حاضر با گسترش «لهجه شناسی»، مطالعۀ نظام مند گونه های محلی زبان ها مد نظر قرار گرفته است.

گویش

آرامی

لری

لهجه ، تاکید ، تلفظ ، تشدید ، مد ، تکیهء صدا ، علامت تکیهء صدا ، طرز قرائت ، قوت ، صدا یا اهنگ اکسان ، ضربه

لهجه ، گویش ، زبان محلی

لهجه ، تلفظ ، طرز قرائت ، اهنگ ، زیر و بمی صدا ، تکیه صدا ، بیان با الحان

لهجه ، زبان ویژه ، اصطلاح

ترنيم , تعبير , لهجة

مفردة تخصصية