لاعب

لغت نامه دهخدا

لاعب. [ ع ِ ] ( ع ص ) نعت فاعلی از لعب. بازی گر. بازی کن. بازی کننده : و ما خلقنا السموات و الارض و ما بینهما لاعِبین. ( قرآن 38/44 ). و ما خلقنا السماء و الارض و مابینهما لاعبین. ( قرآن 16/21 ). قالوا اَجِئتنا بالحق ام اَنت من اللاعبین. ( قرآن 56/21 ).
لب لعل ضاحک خم زلف کافر
رخ خوب لامع سر زلف لاعب.

فرهنگ فارسی

( اسم ) بازی کننده بازیگر بازی کن جمع : لاعبین لواعب : لب لعل ضاحک خم زلف کافر رخ خوب لامع سر زلف لاعب . ( برهانی (? ) مقال. م . معین . نشری. دانشکد. ادبیات تبریز سال اول شمار. ۱ )

فرهنگ معین

(ع ) [ ع . ] (اِفا. ) بازی کننده ، بازیگر.

فرهنگ عمید

بازی کننده.

پیشنهاد کاربران