استان مازندران در حال حاضر ۲۲ شهرستان دارد. [ ۱] [ ۲] وسیع ترین شهرستان آن ساری و پرجمعیت ترین آن بابل است. کوچک ترین و کم جمعیت ترین شهرستان آن نیز سیمرغ است. شهرستان قائمشهر بیشترین تراکم جمعیتی را داراست و تنها شهرستانی است که فقط از یک بخش تشکیل شده است. شهر ساری مرکز استان و بزرگ ترین و پرجمعیت ترین شهر مازندران می باشد. [ ۳] [ ۴] سه فرمانداری ویژه در شهرستان های آمل، بابل و تنکابن، در این استان وجود دارد. [ ۵] [ ۶] [ ۷]
مازندران در تقسمات استانی سال ۱۳۱۶ بخشی از استان دوم بود[ ۸] و یکی از شهرستان های آن به شمار می آمد. [ ۹] به مرور استان هایی مانند سمنان، مرکزی، تهران و گلستان از مازندران جدا شدند. [ ۱۰]
در سال ۱۳۲۳، شهرستان بابل از ساری جدا شده[ ۱۱] و شهسوار ( تنکابن امروزی ) ، که پیشتر در قلمرو استان یکم ( گیلان امروزی ) بود، به مازندران الحاق شد. [ ۱۲] سال بعد، در ۱۳۲۴، شاهی ( قائم شهر امروزی ) هم از ساری تفکیک شد و در ۱۳۲۵ شهرستان آمل از بابل و شهرستان نوشهر از شهسوار جدا شدند. [ ۱۳] [ ۱۴] در ۱۳۳۳ اشرف ( بهشهر امروزی ) از ساری منفک گردید و سه سال بعد نور هم شهرستان شد. [ ۱۵] پس از انقلاب، در ۱۳۵۸ شهرستان رامسر در غربی ترین قسمت استان تشکیل شد[ ۱۶] و در ۱۳۶۸ شهرستان بابلسر در شمال بابل، تأسیس شد. [ ۱۷] در سال ۱۳۷۴ دو شهرستان نکا و محمودآباد ایجاد شدند[ ۱۸] [ ۱۹] و سال بعد چالوس از نوشهر جدا شد[ ۲۰] و سال پس از آن هم شهرستان جویبار بنا شد. [ ۲۱] پس از آن، به مدت هشت سال شهرستان جدیدی در مازندران ایجاد نشد، تا این که در ۱۳۸۴ شهرستان گلوگاه در شرقی ترین قسمت استان تأسیس شد. [ ۲۲] به ترتیب در ۱۳۸۶ فریدون کنار، [ ۱۷] در ۱۳۸۸ عباس آباد، [ ۲۳] در ۱۳۸۹ میان دورود، [ ۲۴] در ۱۳۹۱ سیمرغ[ ۲۵] و در ۱۳۹۲ دو شهرستان کلاردشت و سوادکوه شمالی به وجود آمدند. [ ۲۶] [ ۲۷]
نام برخی از شهرستان های مازندران در دورهٔ معاصر تغییر پیدا کرد. در دوره رضاشاه پهلوی، باول یا بارفروش به بابل، مشهدسر به بابلسر، تنکابن به شهسوار، سخت سر به رامسر، حبیب آباد یا نوده به نوشهر، علی آباد به شاهی و اشرف به بهشهر تغییر نام یافتند. [ ۲۸] [ ۲۹] پس از انقلاب ۱۳۵۷ نیز برخی از شهرها نامشان تغییر کرد که دلیلشان ارتباط این اسامی با دودمان پهلوی و ملی گرایی پیش از انقلاب بود. از جمله شاهی به قائمشهر تغییر کرد[ ۳۰] و شهسوار مجدداً تنکابن نام گرفت. [ ۳۱]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمازندران در تقسمات استانی سال ۱۳۱۶ بخشی از استان دوم بود[ ۸] و یکی از شهرستان های آن به شمار می آمد. [ ۹] به مرور استان هایی مانند سمنان، مرکزی، تهران و گلستان از مازندران جدا شدند. [ ۱۰]
در سال ۱۳۲۳، شهرستان بابل از ساری جدا شده[ ۱۱] و شهسوار ( تنکابن امروزی ) ، که پیشتر در قلمرو استان یکم ( گیلان امروزی ) بود، به مازندران الحاق شد. [ ۱۲] سال بعد، در ۱۳۲۴، شاهی ( قائم شهر امروزی ) هم از ساری تفکیک شد و در ۱۳۲۵ شهرستان آمل از بابل و شهرستان نوشهر از شهسوار جدا شدند. [ ۱۳] [ ۱۴] در ۱۳۳۳ اشرف ( بهشهر امروزی ) از ساری منفک گردید و سه سال بعد نور هم شهرستان شد. [ ۱۵] پس از انقلاب، در ۱۳۵۸ شهرستان رامسر در غربی ترین قسمت استان تشکیل شد[ ۱۶] و در ۱۳۶۸ شهرستان بابلسر در شمال بابل، تأسیس شد. [ ۱۷] در سال ۱۳۷۴ دو شهرستان نکا و محمودآباد ایجاد شدند[ ۱۸] [ ۱۹] و سال بعد چالوس از نوشهر جدا شد[ ۲۰] و سال پس از آن هم شهرستان جویبار بنا شد. [ ۲۱] پس از آن، به مدت هشت سال شهرستان جدیدی در مازندران ایجاد نشد، تا این که در ۱۳۸۴ شهرستان گلوگاه در شرقی ترین قسمت استان تأسیس شد. [ ۲۲] به ترتیب در ۱۳۸۶ فریدون کنار، [ ۱۷] در ۱۳۸۸ عباس آباد، [ ۲۳] در ۱۳۸۹ میان دورود، [ ۲۴] در ۱۳۹۱ سیمرغ[ ۲۵] و در ۱۳۹۲ دو شهرستان کلاردشت و سوادکوه شمالی به وجود آمدند. [ ۲۶] [ ۲۷]
نام برخی از شهرستان های مازندران در دورهٔ معاصر تغییر پیدا کرد. در دوره رضاشاه پهلوی، باول یا بارفروش به بابل، مشهدسر به بابلسر، تنکابن به شهسوار، سخت سر به رامسر، حبیب آباد یا نوده به نوشهر، علی آباد به شاهی و اشرف به بهشهر تغییر نام یافتند. [ ۲۸] [ ۲۹] پس از انقلاب ۱۳۵۷ نیز برخی از شهرها نامشان تغییر کرد که دلیلشان ارتباط این اسامی با دودمان پهلوی و ملی گرایی پیش از انقلاب بود. از جمله شاهی به قائمشهر تغییر کرد[ ۳۰] و شهسوار مجدداً تنکابن نام گرفت. [ ۳۱]
